Indiestadt, dag 2: de avond van Portugal. The Man.
22 september 2017
Mag dit statement gemaakt worden? Misschien niet. Het insinueert namelijk dat de rest van een opnieuw dikke line-up er niet toe doet. Maar – zonder afbreuk te doen aan het scala aan indiewonder dat vanavond weer wordt geserveerd in Paradiso kan toch wel een beetje worden gesteld dat avond twee van Indiestadt de avond van Portugal. The Man is. Onze fotografe Tess legde het vast.
Tekst & foto’s Tess Janssen
Het belooft opnieuw een goede avond te worden voor Indiestadt. Men kan op verschillende manier niet om de boodschap op het opgeplakte A4tje heen: Paradiso is vanavond uitverkocht. Pech voor de individuen die, zoals gisteren, wel even langs konden wippen om een, of twee, of drie, bandjes mee te pakken. Bij de aftrap van Clap Your Hands Say Yeah is de voormalige kerk dan ook al behoorlijk vol. De vloer van de grote zaal was even schoon, maar het duurt niet lang voordat deze als vanouds bedekt is in plassen. Bier, waarschijnlijk.
In een slechts half gedimde zaal lopen ineens, quasi-nonchalant, de mannen van Clap Your Hands Say Yeah het podium op. De zaal is ondertussen goed vol, hoewel het redelijk stil blijft. De band speelt de eerste nummers kalm, met af een toe een glimlach onderling alsof men last heeft van binnengrapjes. Pas laat wordt het publiek erkend. ‘It’s nice being here in Amsterdam’, weet zanger Alex Ounsworth mede te delen. Nummers volgen elkaar in rap tempo op, zonder enig gevoel van haast. De meeste luisteraars deinen mee op de subtiele tonen. Wanneer de band drums goed door de zaal laat dreunen wordt men een beetje wakker. Hallo, Indiestadt dag twee.
Drie mannen uit Saskatoon, Canada worden warm onthaald zodra ze het podium betreden. ‘Hi. We’re Close Talker and we’re from Canada.’ Multi-instrumentaal wonder Matthew Kopperud beweegt woest en wild over het podium, en toch voelt het optreden intiem. Het trio doet een dansje met ingewikkeld samenspel – in het oogcontact van de band is de focus te lezen. Aan de setlist moet nog gesleuteld worden, zo wordt ook na afloop in de kleedkamer besproken, want het publiek wordt ingepakt, maar niet vastgehouden.
De avond voelt toch anders. Het mag misschien niet gezegd worden, maar de signalen zijn toch echt wel daar: het meisje met het knalroze haar bij de merch stand heeft het druk, voor zij die ze nog niet hebben worden de t-shirts aangeschaft en meteen aangetrokken en op de rand van het podium liggen al vers afgerekende LP’s voordat CYHSY begon: het is toch wel een beetje de avond van Portugal. The Man. Met moeite weten fotografen een plekje te bemachtigen in de zaal die ruim voor half 10 al stamp, maar dan ook echt stampvol is. Al pratend wordt toch wel duidelijk dat men uit allerlei hoeken van het land vooral is gekomen voor de band uit Alaska. Er zijn ook genoeg mensen van buiten Nederland die ‘maar een paar dagen Amsterdam hebben geboekt’ om te komen.
Met Unchained Melody gaat het meteen los. Drummer Jason Sechrist warmt zich nog wat op achter zijn kit terwijl het publiek meedanst en in volle spanning afwacht. Nog geen tel nadat de stemmen van Righteous Brothers weg vallen opent Portugal. The Man hard, stevig en lekker. Eigen werk komt uiteraard voorbij, maar ook covers van onder andere Pink Floyd en Oasis. Er is strenge controle op fotografen: je mag drie nummers lang plaatjes schieten en dan worden we vriendelijk verzocht op te hoepelen en de camera in de tas op te bergen. Security patrouilleert zelfs de twee balkons, dus plaatjes schieten kan echt niet meer.
Met het hele programma vrij voor een lange set van Portugal. The Man en zo’n beetje al het aanwezig publiek toeschouwer van een geweldige traktatie van de mannen, is Paradiso verder relatief leeg. Beneden, in de kelder dat backstage wordt genoemd, zijn ook menig bandjes naar de grote zaal vertrokken. De mannen van Close Talker echter niet, maar niet omdat ze geen zin hebben. Hoewel wakker en gezellig, hebben de mannen er al bijna veertig uur op zitten. Wonen in Saskatoon heeft zo zijn nadelen. Tel daar een overstap in Toronto bij op en dan ben je wel even bezig. Lachend tipt zanger Will Quiring zijn biertje. Terwijl Portugal’s cover van Oasis door het plafond dreunt, wordt besloten half 9 aan te houden als vertrektijd voor Reeperbahn Festival de volgende dag. Matthew Kopperud maakt daarbij meteen het grapje dat, gezien zo’n beetje de hele line-up van vandaag de komende dagen ook op het Duitse festival speelt, we net zo goed met z’n allen kunnen gaan.
Wanneer Portugal de Grote Zaal heeft afgebroken, stroomt deze meteen leeg. Een groepje Spaanse toeristen is echter nog niet klaar met deze avond en wil nog dansen. Daarvoor worden ze doorgestuurd naar de kleine zaal. De mannen van Theme Park wachten daar enigszins nerveus hun beurt af. Gelukkig is er nog genoeg publiek blijven hangen om de kleine zaal te vullen. De band uit Londen is vrolijk, licht en energiek – in die zin heerlijk na Portugal. The Man. Het publiek danst mee, de armpjes gaan omhoog en Theme Park en afsluiter Palm bouwen hun eigen feestje om dag twee van Indiestadt af te sluiten.
