In première: Daniel Cane is terug en legt zijn ziel bloot op de gloednieuwe single Wolves

Je leest het goed: Rico Neeter AKA Daniel Cane is terug met nieuw materiaal en wij hebben vandaag de eer om het als eerste aan je te laten horen. De Nijmeegse muzikant heeft de laatste tijd alles aan de kant gezet om een nieuw muzikaal avontuur aan te gaan en hij heeft een hoop te vertellen!

Vandaag gaan we het over zijn werk hebben en specifiek over de nieuwe single Wolves, de eerste van drie singles die dit voorjaar verschijnt van Daniel Cane. De eerste single is een krachtige en dik geproduceerde track die een nieuw geluid laat horen van de Nijmegenaar.

Neeter werkte de laatste tijd samen met een lading aan collega-muzikanten, zo zijn op deze song bijvoorbeeld de Rotterdamse heren van Certain Animals te horen in het achtergrondkoor. Maar dat en nog veel meer, horen we allemaal van de liedjeskunstenaar zelf, want we interviewden Neeter over het leven, zijn comeback en zijn nieuwe materiaal.

Daniel Cane is terug! Waar ben je allemaal mee bezig geweest de laatste jaren?
“Ik ben in 2018 vooral bezig geweest met mijn andere band We Are Hunters, waarmee we de Roos van Nijmegen hebben gewonnen en daarnaast Popronde Nijmegen en boeker zijn bij AT Bookings. Het leek veel en dat was het ook. Er was weinig ruimte om na te denken, maar er waren wel liedjes die ik samen met Stijn van Rijsbergen had uitgewerkt begin vorig jaar. Toen ik in Amerika naar de Golden Gate Bridge stond te turen kwam ik erachter dat ik toch weer muziek wilde gaan maken. Ik was niet gelukkig op het punt waar ik op dat moment was. Toen mijn voeten weer de Nederlandse bodem raakte, merkte ik ook dat mijn ongeluk zich had omgevormd in een burn-out en dat alles bij elkaar was genoeg reden afscheid te nemen van AT en de nieuwe muziek uit te gaan brengen.”

“Wolves is de eerste van een hele lading nieuwe liedjes die in 2019 uitkomt. Allemaal geschreven in tussenmomenten. Middagjes schrijven met Vic Willems op zijn kamer in Utrecht, weekendjes schrijven in Antwerpen met Iris Penning, Jeanne Rouwendaal, Ludoviq Nyambo en Charl Delemarre en alleen op mijn kamer. Er ligt genoeg om te delen en het is eindelijk tijd om dit te doen. Vooral omdat ik benieuwd ben naar de reacties, maar ook voor mijzelf. De stok achter de deur dat ik dit wel degelijk wil, kan en moet doen om elke ochtend met een glimlach wakker te worden.”

Met welke thema’s in jouw hoofd is het nieuwe werk geschreven?
“Ik ben een ontzettende teddybeer. Dat resulteert ook vaak genoeg in het oplopen van een gebroken hart. Dat is vaak ook wel de rode draad van mijn liedjes. Wat kan er allemaal misgaan? Vreemdgaan, verliefd worden en merken dat het langzaam minder wordt, gedumpt worden op 1 april. Het zijn allemaal dingen die we mee hebben gemaakt, vooral in deze huidige tijd waar iedereen – zelfs ik – digitaal aan het daten is en er altijd in je broekzak een nog beter iemand is te vinden. Ons date-leven is een soort Spotify geworden. We kunnen elk moment een ander type aanklikken en ervan genieten. Dit fascineert mij ontzettend en dat is een soort van het verhaal van deze liedjes. ‘A story of saying sorry.’ Natuurlijk is niet alles negatief en in mineur. Er komen wel degelijk vrolijkere liedjes aan, over de ware vinden, grappige Tinderdates, gekke interacties met mensen, over hoe compleet je je kan voelen door iemand. Maar wees altijd op je hoede, kijk altijd over je schouder.”

“Verder is verandering een groot thema, verandering van situatie, levensstijl, de mensen om je heen. Het klinkt allemaal heel erg Marco Borsato, maar zo is het helemaal niet. Het jaar 2018 was voor mij een jaar vol veranderingen. Mijn eerste tattoo, geen relatie meer, voor het eerst naar een ander continent en uiteindelijk afscheid nemen en kiezen voor de ‘droom’.”

Hoe zag het opnameproces eruit van het nieuwe materiaal?
“Dat was een spannend proces, vooral omdat ik het dit keer alleen ging doen. Het is een plaat waar mijn muzikale vriend en geweten – Chris Moorman – niets op doet. Ik wou het avontuur deze keer zelf aangaan. Natuurlijk heb ik mijn buddies gemist. Chris is altijd een soort van mijn morele kompas geweest in alles wat ik deed en vaker dan ik wil toegeven heeft hij enorm gelijk, volgende keer hoop ik dat hij weer meedoet.”

“Maar deze keer wilde ik geen band, niet zes meningen en geen discussies. Alleen ik en mijn gitaarliedjes. Na een jaar lang met Stijn ge-appt, gelachen en gemaild te hebben, hadden we een akkoord. Stijn zou met mij een ‘labour of love‘ maken. Nadat ik Stijn de demo’s had opgestuurd zijn we een beetje gaan schuiven met de ideeën die hij in zijn hoofd had, hebben we een moodboard gemaakt in de vorm van een Spotify-lijst met waar we beiden heen wilden. Stijn drumde alles zelf in, speelde alle riffs, het was bizar! Ik heb diep respect voor de muzikale kunde van Stijn.”

“Ik zat vaak op een kruk te luisteren te mailen voor een tour, te luisteren en als ik het er echt niet mee eens was moest ik het zeggen. Ik vertrouwde Stijn met mijn muzikale kinderen toe en dat is goed uitgepakt. Stijn bracht het geheel naar een bombastischer, voller, maar vooral ook volwassener geluid, iets wat ik zelf nooit had gekund.”

Kun je ons iets meer vertellen waar de nieuwe single Wolves over gaat? 
“Wolves is voor mij de ultieme ‘Story of saying sorry’. Geschreven na een lange tijd waar alles perfect leek te gaan, maar je pas ziet waar alles fout is gegaan nadat het uit elkaar is geflikkerd. Het is een terugblikkend liedje. Wat als ik had geboet voor al mijn zondes? Wat als ik niet een lading harten had gebroken, inclusief die van mijzelf?”

“Het begon allemaal bij de film The Wolf of Wallstreet. Waarbij Leonardo DiCaprio in die rol zoveel drugs gebruikte, zo vies veel mensen naaide – letterlijk en figuurlijk – en het moment dat ze hem pakken zegt hij nog steeds geen sorry. Dat gevoel bleef zo aan mij plakken dat ik daar wat mee wilde doen. Dat gecombineerd met mijn eigen fuck-ups is Wolves.”

“Voor het koor in Wolves hebben we overigens hulp gekregen van onder meer Tim Dawn en de Rotterdamse dierenvrienden van de Certain Animals.”

Wat zijn de plannen voor het nieuwe jaar?
“To do what I do best denk ik. Spelen, spelen en nog meer spelen. Ik speel in februari elf shows waaronder Stukafest Delft en Zwolle. Aankomende vrijdag speel ik de support van Postmen in Metropool en vanaf maart komt er het een en ander aan. Delen wat ik voel en hopen dat mensen denken: ‘Damn, ik heb mij ook zo gevoeld’. Er komt nog veel meer nieuwe muziek achter Wolves aan.”

“Ik wil in 2019 ook weer in huiskamers spelen. Er is niks knusser dan bij iemand op de bank liedjes spelen voor dertig mensen die aan je lippen hangen. Ik heb dat het meest gemist denk ik. Dat en toffe shows in podia en festivals die ik altijd enorm kan waarderen omdat je daar altijd heel hard moet werken om het publiek voor je te winnen. Dat is de echte strijd die ik wil voeren. Ik ben waarschijnlijk toch te eerlijk voor de radio, dus die strijd ga ik niet winnen.”