Hoe The Underground Youth als een als motorgang uitgedoste club misfits melancholie wist te vangen in een bijzonder literaire plaat
27 december 2017
Ken je dat, dat je na al het jaarlijstjes-geweld van begin december toch altijd nog een paar van die pareltjes ontdekt die je om één of andere reden compleet gemist had? Daarom brengt The Daily Indie je deze week traditiegetrouw nog ode aan een aantal briljante, tot nu toe compleet overkeken albums. Zodat er ook op de valreep van de jaarwisseling nog genoeg goede muziek te ontdekken valt. Het spits wordt afgebeten door What Kind Of Dystopian Hellhole Is This? van The Underground Youth.
Tekst Jort van Meeteren
Binnen de scene wint de band rap terrein, maar wie niet zo bekend is met neopsychedelica zal waarschijnlijk nog nooit van The Underground Youth gehoord hebben. Oorspronkelijk komt de band uit Manchester, maar heeft nu al een tijdje met Berlijn als uitvalsbasis.
Aan het roer de karakteristieke Craig Dyer, die de meeste teksten voor zijn rekening neemt en optreedt als vocalist-gitarist. Qua uiterlijk liggen ze ver van elkaar verwijderd, maar zijn uitstraling en artistieke visie roept Ian Curtis in geheugen. Verder onder meer een bassist die zo lijkt weggelopen uit Marlon Brando’s The Wild One en een drumster die zich met haar mechanische, minimalistische manier van spelen duidelijk heeft laten inspireren door Moe Tucker. Een bijzonder gezelschap dus, dat inmiddels al zes studioalbums heeft uitgebracht.
Dit voorjaar kwam de nieuwste plaat uit, getiteld What Kind Of Dystopian Hellhole Is This?. Met goede recensies, maar buiten een bescheiden undergroundscene bleef een doorbraak uit. Die is er nog steeds niet, en dat heeft waarschijnlijk veel te maken met de tijdsgeest. In een tijdperk waarin onze levens snel, opzwepend en druk zijn, speelt The Underground Youth traag, zwaar en in korrelig sepia, in plaats van HD.
De muziek op zich is niet eens zo ontoegankelijk, maar wel uiterst melancholisch, psychedelisch en bij vlagen ontzettend ruw. Een band als King Gizzard & The Lizard Wizard experimenteert er ook op los met allerhande exotische geluiden en technieken, maar heeft die hyperactieve, quirky sound die zoveel mensen verslingerd heeft gekregen aan de muziek van de Aussies. The Underground Youth kan niet teren op verslavende hooks, knetterende energie of een fantasierijke mythologie om het circus heen.
What Kind Of Dystopian Hellhole Is This? is desalniettemin een uitstekende toevoeging aan het oeuvre van de band, waarin de inspiratiebronnen van Craig Dyer opnieuw duidelijk doorklinken. De songwriter heeft een voorliefde voor arthousecinema en poëzie. Dat hoor je in de teksten, maar ook in de manier waarop de muziek gemaakt wordt: zeer filmisch. Maar waar veel poëten zich uiten in kleine, intieme singer-songwriterliedjes, heeft Dyer alle lades met sixtiesrock en eightiespostpunk opengetrokken en hier zijn eigen cinematografische cocktail van gebrouwen.
Het album opent met de trage gitaarpartij van Half Poision, Half God, waar al gauw spookachtige vocalen en een hoop feedback bij komen. Het is een sfeervolle inleiding van een plaat die verder klinkt alsof je veertig minuten door de radioactiviteit van Tsjernobyl wandelt. Een eigenzinnige sound, maar één die met uiterste zorg gesmeden is, vol lagen en met veel aandacht voor deze specifieke, film noir-achtige vibe. Ondertussen laveert de band tussen neo-psychedelica, postpunk en goth, met riffs op het randje tussen licht en donker, en monolithisch drumwerk.
Nee, dit album was geen hitmateriaal, maar wie bands als The Velvet Underground en The Brian Jonestown Massacre een warm hart toedraagt en deze plaat dit voorjaar gemist heeft, doet er goed aan om zich gauw eens onder te dompelen in de apocalyptische wereld van The Underground Youth. Check daarna ook zeker het eerdere werk van de band. Uit hetzelfde hout gesneden, maar minstens zo goed.