Hier lees je over de échte festivalverrassingen van de vrijdag van Best Kept Secret

Yes, het is weer tijd voor één van onze favoriete festivals van het jaar. Best Kept Secret mag inmiddels niet meer zo’n goed bewaard geheim meer zijn als de eerste editie, alweer vijf jaar terug, maar desondanks reizen we elk jaar met veel plezier af naar dat meertje in zuidoost-Brabant. Want jaahaa, Radiohead en Arcade Fire. Maar daarnaast valt er op Best Kept Secret nog altijd een hoop te ontdekken. The Daily Indie kwam, maakte geen plan, zag, en liet het gebeuren dit weekend. Hier lees je over de vrijdag van het festival.

Door Jente Lammers & Robin van Essel
Foto’s Rudy Sablerolle

Allereerst, zoals je als terugkerend bezoeker nu eenmaal doet, wat organisatorische reflecties. Het verliep namelijk niet allemaal even soepel, de afgelopen week. Best Kept Secret bestaat vijf jaar, dan zou je zeggen dat je festivalletje spelen inmiddels wel down hebt, maar desondanks weet men daar elk jaar wel weer een nieuwe organisatorische valkuil voor zichzelf te graven. Zo staan de tickets dit jaar op naam, wat bij naamswijzigingen veel stress bij menig festivalbezoeker opleverde. Moet gezegd: organisator Friendly Fire loste alle problemen netjes op. Kosten die bezoekers moesten maken om de namen op verkochte tickets te wijzigen werden gerestitueerd en de meeste problemen werden ter plekke afgehandeld. Chapeau alvast daarvoor, Best Kept Secret.

 

 

Ook het vooral best wel onhandige cashless systeem van afgelopen jaren is de das omgedaan, maar ook de tokens maken geen rentree. Nee, tegenwoordig betaal je op Best Kept Secret gewoon met pin. Hulde! Naar verluid zijn de cateraars er minder blij mee: uiteraard kun je nu je absurd dure patatje mayo niet meer ongegeneerd verhullen achter ‘3 muntjes’.

Om dan vervolgens maar weer te proosten op de namen die het festival geboekt heeft: headliners Radiohead en Arcade Fire schenen al tijden op de wishlist te staan, en dit jaar mogen de twee bands uit de Champions League van de indie shinen voor zo’n 25.000 bezoekers. En daarnaast prijken er nog minimaal een hele hoop fraaie namen op het affiche van dit jaar. Maar omdat er al genoeg muzieksites zijn die deze optredens voor je zullen vatten in spitsvondige analyses, en we het bovendien zonde vinden om onszelf blind te staren op De Grote Namen, laat The Daily Indie dit weekend bewust de boel de boel en laten we ons verrassen.

 

 

De vrijdag van Best Kept Secret begint met een Nederlands trots: het Utrechtse Amber Arcades heeft een prominente plek in de line-up te pakken en staat ’s middags al in een volle stage TWO te spelen. Zangeres Annelotte de Graaf is er zelf ook een beetje beduusd van: “Wat is het ontzettend bijzonder om hier te mogen staan”. In Engeland en Amerika (Glastonbury is voor Amber Arcades de volgende stop) gaat de band al als een trein, en ook op eigen grond is er nu ook eindelijk wat erkenning.

 

 

Met de fantastische geuren van alle foodtrucks is onze neusgaten, verhuizen we snel naar stage FIVE. Tijd voor eten heb je namelijk niet op Best Kept Secret: met zoveel moois dat achter elkaar geprogrammeerd staat, gunt dit festival je geen rustpauze. Op FIVE staat het Noorse Sløtface te spelen, wat ons betreft een van dé ontdekkingen van festivalzomer 2017. De band met de beste bandnaam van het festival speelt muziek die ons doet denken aan een mix van je typische High School Musical-act en een 2005-ish poppunk. Jonge honden, die wel een goede show weggeven.

 

 

Maar deze editie is het publiek van Best Kept Secret eerder dertiger dan twintiger, van het volk dat eruit ziet het Bløf als muzikaal referentiepunt hanteert en wat Kensington doodserieus ‘een harde band’ noemt. Daarom komt Sløtface helaas niet helemaal over, en daarbij staan de Noren hier misschien iets te vroeg hun carrière geprogrammeerd. Dus! Op naar de kabbelende liftmuziek van Real Estate.

 

 

Best Kept Secret pakt naast de line-up traditioneel flink uit op het gebied van eten en randvermaak. Zo kan je rustig op je gemak je gratis krantje lezen in de niet zo heel geheime ‘Secret Garden’ van de Volkskrant, sushi wegwerken in de Japanse karaoke-slash-oldskool game bar, om vervolgens door te stuiteren naar de Casbah, dat, net als The Clash al foutief bezong in het hitje uit 1982, eigenlijk helemaal niet een roestige vliegtuigloods annex dive bar is. Hoe dan ook. Hier kun je terecht voor het betere beukwerk tot diep in de nacht.

 

 

In FIVE slopen onze favoriete Spaanse herrieschoppers van The Parrots ondertussen ook de tent: er lijkt geen einde te komen aan het aantal crowdsurfers. We nodigden The Parrots al eens uit voor onze magazine-lancering, vorig jaar, want dit is niet je normale garagerock-riedeltje. De songs zijn melodieus en krijgen de letterlijk honderden moshers luidkeels aan het zingen. Deze Madrilenen geven verdomd weinig fucks. De band speelt een nummer rustig twee keer in de set en het publiek maakt het allemaal geen bal uit. Een liedje  dat bekend klinkt omdat je het tien minuten geleden ook al hoorde, is altijd leuk.

 

 

Daarna kun je naar Metronomy, of de weer tot leven gewekte Vlaamse garagerocksensatie van weleer Millionaire, maar wij zagen Mannequin Pussy, een viertal dat op een zeer kundige manier een rauwe mix van grunge, punk en shoegaze speelt. Daarna belandden we voor een tweede keer binnen twee weken in een massieve circle pit bij het immer fenomenale King Gizzard & the Lizard Wizard. Niet heel origineel, wel leuk.

 

 

We sluiten af met het heel erg nieuwe Show Me The Body op stage FIVE, wat ons ietwat verbijsterd achterlaat. Als je dacht dat je wist hoeveel genres je op een hoop kunt gooien om vervolgens tot een vervreemdende punk-geïnspireerde show te komen, think again. En ga Show Me The Body zien als je de kans krijgt. Aan de andere kant van het veld is het publiek van Best Kept Secret vooral heel overdonderd door het festival’s eerste hiphop-headliner Run the Jewels.

 

 

Vervolgens walsen de gedrogeerde veertigers (toegegeven, ze feesten er niet minder om, die ouwetjes) via een liveshow van het altijd fenomenale Weval en het Zweede multimuzikale talent Kornél Kovács de nacht in. Laat de rest van het weekend maar komen. Zeggen we nu, hè. Moet je morgenochtend kijken.