Gisteren kon je Deel 1 van de grote The Jerry Hormone Ego Trip-tourreportage lezen. Vandaag gaan we verder waar we gebleven zijn en worden we wakker nadat we rond een uurtje in zeven in de ochtend in bed gingen liggen.

Vrijdag
Wandelafstand: 9,6 kilometer
Als de ochtendploeg het parkeermetertje heeft verlengd met twee uurtjes tot 13:00 uur en de walmen van de nacht stilletjes het openstaande raam verlaten, wordt er al weer snel gegiebeld en gekibbeld en gaat ontbijtkoning Freek aan de handel met een lading spek en eieren. Een huiskamer vol katertjes en gortdroge bekkies die gevuld worden met glibberige broodjes, terwijl het koffiearoma door de kamer pruttelt. Het is dag twee. Van de vier. En die is pas net begonnen. Mijn hemel.

 

 

Als we weer een beetje tot leven zijn en er weer wat kleur op iedereens gezicht terug is gekropen, wandelt Jerry binnen. Energieker dan acht puppy’s die voor het eerst sneeuw zien, stuitert hij alweer door de huiskamer. Hij heeft niet liggen figuurzagen vannacht, maar hij heeft wel gezellig bij Elle Bandita gelogeerd. Ook leuk!  Al snel gaat het over het grote toverwoord van het weekend: logistiek. Hoe laat daar, hoe laat hier, get-in, curfews, welke instrumenten moeten er allemaal mee? Hoe zit het met die bus? Hoe ver is het lopen? Et cetera. Et cetera. Gelukkig komen we deze dag door met een paar gitaren, het orgeltje en wat drumonderdelen. Iedereen haalt zijn spullen uit de bus, terwijl Jim en ik het Fordje naar de artist village rijden buiten het centrum. En ja hoor, terwijl Jim en ik net lekker in de pendelbus richting het centrum zitten, hebben we een beller. Freek: “Euh, jaaaaa. Wij zijn dus de akoestische gitaar vergeten uit de bus te halen en ook de floor tom van Tijs.” Als een puddingbroodje onder druk, stroomt Jim helemaal leeg. Na een flinke lading scheldwoorden en ‘HOE vergeet je dat DANs, het zijn je INSTRUMENTEN?!?!’ biedt Jim na het ophangen zijn excuses aan mij aan omdat ‘ie zo fel was. Ik begreep niet zo goed waarom, want HOE VERGEET JE NOU (WEER) JE EIGEN FUCKING INSTRUMENTEN mee te nemen?!?1?1! Fuckin’ hell, guys. Hij had mazzel dat ‘ie mij niet aan de lijn had…! Afijn. Schwoi. Rustig. Denk om je bloeddruk. Kan een keer gebeuren. Voor nu improviseren we ons door de Pinguin-sessie heen met de backline die bij elkaar gesprokkeld kan worden. Jerry zit buiten lekker een peukie te roken en maakt zich nergens zorgen over. Komt vast goed en uiteindelijk komt het ook altijd wel goed.

 

[KGVID]http://www.thedailyindie.nl/wp-content/uploads/2017/02/Jerry-Hormone-Ego-Trip-Pinguin.mov[/KGVID]

 

Terwijl ik na de sessie nog even lekker wat bestel in de donkerbruine bar en bij mijzelf denk:  ‘poe poe, nou nou. Even niets. De rest van de dag wordt lekker hangen en drinken’, zie ik Jim op mij af komen lopen. Aan de blik in zijn diep gelegen ogen zie ik: dit wordt helemaal kut. En ja, hoor. Waar we hier nog wat bij elkaar konden smokkelen, blijkt er bij de volgende sessie helemaal geen apparatuur aanwezig te zijn. ‘Iemand’ moet door de koude regen weer terug naar de artist village om de spullen te halen… Twee uur later ben ik terug, door de regen en later ook nog sneeuw en staat de band bij mij en Tobias in het krijt. Op onze oneindige Instagram Stories van het weekend (Tijs zegt nog nooit zulke kleine puntjes te hebben gezien bij een story), wil ik er iets op zetten over #nattevoeten. Maar laat ook maar, doe mij eerst even een biertje.

 

 

Voor mijn gevoel hoor ik voor de 38^ste keer dit weekend ‘Jooozzeeee-fiieeennn’ en ik kan het niet meer aanhoren. Nog steeds niet trouwens. De band is te gast bij OOG, de lokale stadszender. Paar nummertjes spelen, interviewtje, nummertje spelen en weer verder. Het bekende recept. Na dit mediaevent is het tijd voor een stukje ontspanning, want we hebben deze avond ‘vrij’. #feest! Jim heeft contact gehad met de labelvriendjes van Excelsior, die dit weekend in De Salon een speciaal pop-uprestaurant op hebben gericht met een sterrenkok. Toe maar.

 

 

Onderweg naar het restaurant loop ik door de natte straten van Groningen naast Jerry en komt het gesprek op zijn ‘karikatuur’ en de oprechtheid van zijn voorkomen. De continue stroom grappen, zijn kleding, de nonchalance houding op het podium; wat mogelijk als ‘gemaakt’ kan worden opgevat. Het is een onderwerp dat hij wel vaker aansnijdt dit weekend en wat hem kennelijk een beetje dwarszit. “Mensen zeggen vaak dat ik een soort personage speel, of ik een acteur ben of iets. Maar dat is helemaal niet waar, het is simpelweg een facet van een persoon. Als je bij je oma op de thee zit of op een meid ligt, dan gedraag je je toch ook anders? Maar dan ben je nog wel steeds jezelf.” Ondertussen zijn we aangekomen bij het restaurant, waar ze wel wisten dat we zouden komen, maar er verder geen rekening mee hadden gehouden. Nee, precies. Het is het begin van: ‘nog even wachten – deel 34’. Na een goede anderhalf uur zijn we aan de beurt en na nog een goed uur wachten komen de eerste fancy hap-slik-weg-gerechten door. Tijdens het eten valt de vraag wat we hierna zullen doen. De band kijkt mij aan alsof ik een soort lopende blokkenschema ben, maar ik had mijn planning voor het hele weekend vrijgehouden voor deze ventjes. Kroeg van Klaas, anders? Altijd goed!

 

 

Vanavond spelen onder meer Canshaker Pi, The Homesick en Mozes and the Firstborn. Prima programma, maar er wordt wel direct bij vermeld dat de band niet te laat wil maken, aangezien er morgen drie shows op het eigen programma staan. Althans, The Tambles wilt het niet te laat maken, Jerry staat binnen twee minuten alweer lekker te socializen met een pulletje bier als we de zweterige kroeg binnenlopen. De tent staat rammetje-rammetje vol en we duiken in het hoekje naast het podium, dat eigenlijk een biljarttafel is. De uurtjes tikken links en rechts weg, de vermoeidheid zakt in de beentjes en Jerry staat in de verte nog steeds met een rits bekenden te keuvelen. “Ha ha ha”, zie ik hem doen. En maar lullen. Leuke gozer is het wel, toch. Van buiten staat er een ingedrukte mannetje door de beslagen ruiten te kijken wat er allemaal gaande is. Hij heeft goed zicht op The Homesick, die zich een weg banen door een van hungemiddeld achttien shows per dag. Als dit afgelopen is, vinden de jeugdigen het eigenlijk wel welletjes geweest.

 

 

Wil Jerry ook mee? Nee, Jerry wil niet mee. Hij loopt zijn dagelijkse theaterstuk door over het gemis aan rock ’n roll bij zijn kompaantjes. Jim zie ik alweer met zijn ogen rollen: ‘daar gaan we weer’. Jerry is niet boos, misschien wel een beetje teleurgesteld. Tijs heeft wel vertrouwen dat het goedkomt: “Hij is 34 hé, hallo. Hij weet ook wel dat het een goede show moet worden.” Uiteindelijk is het toch vier tegen één en halen ze de oude hengst over om mee naar de logeerplek te gaan. Eenmaal thuis is het energiereservoir van Hormone nog niet helemaal op en begint hij nog een one-man-show waarin hij zijn ongenoegen uit over het continu ‘gecockblockt’ te worden door zijn band die altijd vroeg naar bed willen, zich niet zo lekker voelen en zich druk maken om logistieke en huishoudelijke vraagstukken. Via een omweg in zijn improvisatie komt hij uit bij een situatie waarbij hij gepepen en gebalzogen wordt door industrieluitjes en andere BN’ers die zichzelf heel belangrijk vinden. Misschien had je erbij moeten zijn, misschien ook maar niet. Het blijft het mankement van een reportage. Er gebeurt zoveel dat je niet kunt vertellen. Eigenlijk zonde, maar ook precies de schoonheid van zo’n weekend. Het is een stukje zelfbescherming. Ook voor mijzelf.

 

Wat dan wel weer grappig is om te vermelden: Jim – die het toch al zo zwaar heeft dit weekend – lijkt op vrijdagnacht een beetje te bezwijken onder de druk en perst zijn ingewanden uit in het toilet. Verkeerd eierballetje misschien? Ik heb oordoppen in en probeer nog eens om te draaien. Morgen (De Grote Dag) gaat de wekker alweer rond een uur of negen.

 

Steun de verhalen van The Daily Indie, zodat wij nog meer Nederlandse bands uit kunnen lichten met jouw hulp. Word daarom lid!
Nu voor 10 euro per jaar