Get Into The Groove: de alchemisten van Django Django hebben nog altijd een hoop vernieuwende en verfrissende smaakjes op het vuur staan
22 februari 2018
Django Django
Woensdag 7 maart
Django Django heeft met Marble Skies misschien wel zijn meest zelfverzekerde en experimentele album gemaakt sinds de Schotse act zichzelf op heeft gericht. De plaat kwam eind januari uit en op 7 maart speelt het viertal in de Melkweg. The Daily Indie praat je bij over het nieuwe, ready-for-the-future–record van de in Londen gevestigde band.
‘The mad scientists of UK psych-rock’ wordt de band ook wel genoemd door Pitchfork en dat is een beschrijving die je graag in je biografie zet. De band mag toch ook zeker wel genre-defying worden genoemd, in 2012 brak Django Django met zijn zelfgetitelde album de deur wijd open voor elektronische en psychy artrock-acts op grotere festivals. Net als het debuut, weet de band op Marble Skies de grenzen tussen genres op te heffen. Als bakjes verf worden de genres bij elkaar gegoten in het mini-studiootje van de band en mengen ze tot felroze, tot hemelsblauw en bordeauxrood. We bespreken de band aan de hand van onze Drie E’s, te weten: Eigenzinnigheid, Expeditie en Evolutie.
Eigenzinnigheid
Rond de release van het debuut kon er rondom Django Django wel van een flinke (en terechte) hype worden gesproken, in een periode waar de ene band de andere band vermorzelde onder the next big thing en best new band in the world-achtige headlines. Het kwartet wordt genomineerd voor een Mercury Prize, belandde in games, reclames en waren de electro-psych-rock children of tomorrow. Dat is meer bands overkomen, toch zijn er een hoop acts achtergebleven in het muzikale slagveld en heeft Django Django met al zijn eigenzinnigheid en dwarsheid de tijd doorstaan en per album blijft verrassen.
“Eindelijk weer eens een echt origineel klinkende band”, schreef de Volkskrant eerder over de band en daarin volgden door de jaren heen een hoop smaakmakende programmeurs. Motel Mozaique, Lowlands, Into The Great Wide Open: het publiek ging overal voor de bijl. Het is de mengelmoes van rammelige indie, popinvloeden die kopje-onder in de LSD worden gedrukt en die uit duizenden bands te herkennen sound. Veel woorden, veel grote aannames, maar luister nog eens naar de single In Your Beat en probeer maar eens niet te verdwalen in die futuristische kosmosbeat die voelt alsof je omhoog wordt getakeld in een achtbaan. (Spoiler: gaat je niet lukken!)
Expeditie
Als vier expeditieleden wandelen de bandleden door hun eigen plaat heen. En ook al zit de plaat volgestopt met 1.001 ideeën en invloeden, er is meer focus en de muziek wordt niet gesmoord door een overload aan invloeden die van alle hoeken in een nummer gepropt zijn. Net als het debuut, blijft er ruimte om te ademen en komen al die deeltjes naar boven gedreven als de springende koolzuurbolletjes op je cola.
“They may never make a perfect album – a certain unevenness seems inbuilt in their approach, where not every experiment turns out quite the way you might have hoped – but they’re capable of making music that sounds close to perfection.” The Guardian.
Dat is precies wat de muziek van Django Django zo mooi maakt. Bands betrappen op hetzelfde trucje is nooit leuk, maar Django Django maakt er haast een sport van om onbekende waardes in de formule te voegen en te zien wat er uitkomt. Na drie albums is er nog niet echt van een ‘magnum opus’ te spreken, maar misschien moet je het hele oeuvre ook meer als een overkoepelend geheel zien. Zo worden we op Marble Skies weer verrast als we na een portie dancehall, seventies vocoder-rock in de verte ineens allemaal fijne Madchester-lichtjes à la Happy Mondays en The Stone Roses zien flikkeren. Pills ’n Thrills, baby!
Evolutie
Op het nieuwe album zijn die typische, haast Animal Collective-achtige beats die onbeschrijfbaar gek grooven. Het is per album nog steeds typisch Django Django; alleen het is allemaal net iets meer gefocust, aerodynamischer en het loopt vlekkeloos in elkaar over. En dat is knap als je sixties-psych, spacerock uit de jaren zeventig, eighties-pop, nineties-indienoise aan elkaar lust en er een compleet eigen stijl van maakt. Het zit in de genen van de band, legt drummer David Maclean uit tegen The Independent: “We can’t just stick to one thing. We’re very kind of flighty, attention deficit. In the morning I’ll be making some kind of gabba track with breakbeats and then by the afternoon we’re doing a sort of folk session.”
Zo blijft Django Django industriële pop nieuw leven inblazen en maakte een album dat Exclaim nog mooi samenvatte als: “It’s a mature and refined album woven deeply enough into pop’s historical fabric to please connoisseurs, but with enough lightness and fun for casual appeal as well.” Voel dat nieuwe werk nog één keertje tot in je tenen met single Tic Tac Toe hieronder and join us in het ruimtevaartschip richting de Melkweg op woensdag 7 maart.
WEBSITE MELKWEG | FACEBOOK-EVENT | TICKETS