New Music

Flamboyante seventiespop op de nieuwe Tennis-single No Exit klinkt strakker dan ooit


2 september 2017

Laten we eerlijk zijn: Tennis, opgericht door getrouwd stel Patrick Riley en Alaina Moore, maakt bubblegumpop. Niet alleen de echtgenotenverhouding doet denken aan groots popspektakel à la ABBA, maar ook de glitterende en strakke productie van het duo doet denken aan de stijl van de vier Zweden. Tennis’ look is onontkoombaar retropop; Moores blonde krullen en fonkelende discojurkjes vallen als puzzelstukjes samen met Rileys snor en flamboyante seventies-pakken.

Toch is er, ondanks het bijna cheesy aandoende imago van de band, iets aan de hand met Tennis dat een eigenaardig geniale indruk wekt. De over-the-top seventies-productie en retro-visuele uitstraling getuigen van een dikke, zelfreflectieve knipoog die contrasteert en interacteert met zijn sentimentele popsongs.

Op No Exit demonstreert Tennis hun veelzijdigheid. De nieuwe single steekt met een upbeat, disco-achtig geluid af tegen de zwoele ballad-stijl van eerdere singles als Modern Woman en In The Morning I’ll Be Better. Strak en straight-to-the-point klinkt de intro, waarbij Moores recht-toe-recht-aan zanglijn wordt begeleid door bijna R&B-achtige keyboards. Na enkele seconden kickt de ritmesectie in en opeens staat de funky groove van een strakke drumpartij plus een stevige baslijn als een huis. Een catchy refrein verder is de fonkeling in de discobal van No Exit niet meer over het hoofd te zien. Wat opvalt is dat, waar Tennis’ oudere werk nog wel eens toegaf aan de invloeden van lo-fi-sounds en net wat sloppy productiemethoden, alles in No Exit even strak klinkt.

De indiefeel van oudere nummers is wat verder te zoeken in Tennis’ nieuwe song. Dit getuigt van een band die alsmaar zoekende is naar een nieuwe inslag op zijn identiteit. Toch weet Tennis als geen ander radiovriendelijke, catchy songs uit de mouw te schudden, maar blijft de band zich constant bewust van zichzelf en zoeken de grenzen van de zelfreflectie op.