Emoties, wijn en blote voeten bij The Slow Show in TivoliVredenburg
16 november 2016
Folkpopband The Slow Show is zelfverzekerd maar zacht en vol intensiteit tijdens hun optreden in de bijna uitverkochte Ronda-zaal in TivoliVredenburg. Rust en stilte, hier en daar een strakke gitaarsolo van gitarist Joel Byrne-McCullough, vervlochten met de baritonstem van zanger Rob Goodwin. Een memorabel concert.
Het concert begint met supportact I Am Oak. Daarbij denk je aan de band, maar zanger Thijs Kuijken betreedt het podium dit keer alleen. Opvallend is dat Kuijken zichzelf alleen begeleidt op een Spaanse gitaar en verder geen toevoegingen gebruikt. Dat is voor een zaal als Ronda in het Tivoli best gewaagd. Werkt dat? Nou, nee. Na twee nummers verliest de zaal de aandacht en bij het vierde nummer praat het publiek op normale toon dwars door de act heen. Toch, als je een lange aandachtspanne hebt, is de act nog lang zo slecht niet. Tegen het einde van zijn optreden zet Kuijken een joker in: hij speelt Dumb van Nirvana. Het publiek is even van zijn stuk gebracht en hier en daar mompelt iemand mee met de tekst. Een leuke verrassing, maar daar is dan ook alles mee gezegd. I Am Oak zou een prima supportact kunnen zijn voor dit concert, maar dan toch wel met band.
The Slow Show
The Slow Show opent na een korte pauze met een stukje van Brick; het laatste, instrumentale nummer van het nieuwe album. Daarna zetten de heren het grote geschut in. Ze spelen Stranger Now, de opener van het nieuwe album Dream Darling. Compleet met blazers, een sterke drum en een lichtshow waar je u tegen zegt, krijgt de band de rumoerige zaal toch stil. Muisstil. Zanger Rob Goodwin lijkt zich op zijn gemak te voelen en loopt op blote voeten over het podium. Bij Breaks Today gaat hij op zijn hurken zitten terwijl hij vol emotie zingt: “I can’t stand to see you standing here”.
Het concert is pakkend door de rust die het heeft. De emotionele nummers vliegen niet uit de bocht en de ‘verdrietige nummers’ worden gedoseerd geserveerd. De band is overtuigd van wat hij doet en daarmee weet The Slow Show ook het publiek te overtuigen. Bij het nummer Lullaby staat de band even stil. “These times are funny times”, zegt de zanger. “This is our apology to the rest of the world”. Refererend naar de Brexit en benadrukkend dat we blij moeten zijn dat we in Europa zijn. Daarna vervolgt hij het concert met een glas wijn in de hand en lijkt het einde in zicht na het nummer Ordinary Lives. De band verlaat het podium, maar komt even later terug voor een toegift. Alleen blijft het niet bij één toegift. Pas na vier nummers besluit de band dat het genoeg is geweest. Hier en daar lijkt het repertoire wat op The National, maar niet zo veel dat het op een negatieve manier op begint te vallen. Mooi gebalanceerd loodst de band de avond naar huis.
