Feature

Een magistraal en royaal oeuvre onder de loep: Celebration (29 juli, Sugarfactory)


22 juli 2017

Sugarfactory Amsterdam
Zaterdag 29 juli

The Daily Indie vindt het tijd om eens een overzicht te maken van een band met een indrukwekkende en kleurrijke loopbaan. Zaterdag 29 juli is het Amerikaanse Celebration namelijk in Amsterdam voor een speciale show in Sugarfactory, waar het TDI DJ Team ook gezellig bij is. In juni verschijnt Wounded Healer, het vijfde album in twaalf jaar tijd dat de band bestaat.

Voor fans van PJ Harvey, TV On The Radio, Cocteau Twins, Goldfrapp en Future Islands

Eens beginnen bij het begin: Katrina Ford en Sean Antanaitis. Dit echtpaar ontmoet elkaar op de middelbare school en speelt de eerste tien jaar van hun relatie in ontelbare bandjes. Altijd op zoek zijnde naar ‘die ene sound’ die zij in hun hoofd hebben. Na een speurtocht met onder meer de bandjes Jaks, Love Life en Birdland, valt samen met drummer David Bergander ineens het kwartje als Celebration tot leven komt.

Het trio heeft het goede muzikale gevoel te pakken, begint op te treden en het avontuur van de drie krijgt al snel vleugels. Het vrij legendarische label 4AD (tegenwoordig onder meer Ariel Pink, Future Islands, The National, Deerhunter) krijgt lucht van de band, waarna hij al snel getekend wordt voor het zelfgetitelde debuutalbum dat in 2005 verschijnt. Ford valt de labelbazen al snel op, met zo’n typische stem die elk bereik en genre aan kan. Gecombineerd met de drijvende muziek, ritmes die niet op lijken te houden, plus synths en gitaren die je maar blijven bespringen, past de muziek goed in de tijdsgeest met Editors en Bloc Party.

 

Minder drukkend, maar meer intens
Een kronkelende en intensieve plaat vol ruwe energie die allemaal leidt naar de stem van Ford. Zij is het middelpunt in een wereld van gecontroleerde waanzin, die op de debuutplaat geproduceerd wordt door David Andrew Sitek van TV On The Radio. In 2005 nog door Pitchfork omschreven als ‘off-kilter Halloween funhouse tracks, with all spooky whistling organs and busily shuffling drums and unbalanced time signatures’.

Na een jaar vol shows trekt de band weer de studio in, om met The Modern Tribe als vervolg te geven aan het goed ontvangen debuut. Producer Sitek wordt weer van stal gehaald en de band diept zijn gelaagde sound verder uit door hem tegelijkertijd iets minder intens en drukkend te maken. De nummers beginnen met een minimale instrumentatie en worden continu uitgebreid met onverwachte laagjes aan instrumenten en knarsende harmonieën die als verschillende klontjes boter samensmelten in een warme pan. Het klinkt zoals de hoes eruitziet: behoorlijk trippy.

 

Scheiding met 4AD en een nieuwe richting
Waar The Modern Tribe nog als mellow omschreven zou kunnen worden, gaat het er bij het derde album Hello Paradise – Electric Tarot in 2011 allemaal wat anders aan toe. Na jarenlange tours en dezelfde pers-tour-rust-pers-tour-rust-momenten, neemt de band flink de tijd om zichzelf na zijn eerste twee albums opnieuw te vinden. De band besluit zijn muziek zelf uit te brengen en platenlabel 4AD te verlaten, waarna het zijn nieuwe plaat aanbiedt met het (in 2011 nog relatief nieuwe) pay what you want-principe. Ford zegt tegenover Rockin’ The Stove: “They offered a contract re-negotiation and we declined. For us, in the end, the benefits did not outweigh the cost. The whole business bummed me out.

Celebration verbrandt alle schepen achter zich en zet koers naar een oceaan vol rust en onbelemmerde mogelijkheden. Het album wordt geopend met een sitar en een viool aan het einde, er is een hoop trage psychedelica te horen en het tempo is duidelijk naar beneden geschroefd. En dat is misschien wel net wat de band nodig had na twee albums die uit elkaar leken te springen van de soms wat overvolle productie. Minder is meer blijkt het nieuwe credo en hoe subtieler de muziek van de band wordt, hoe krachtiger deze tegelijkertijd wordt.

 

Bella Union en Albumin
Bij veel mensen die de band kennen, is Albumin echter het échte startpunt van Celebration. Het is een plaat die goed opgepikt wordt door de pers en flink wat golfjes veroorzaakt in de goed geïnformeerde en hippe blogosphere. De band besluit voor deze plaat weer in zee te gaan met een label en komt bij het – zeker niet onverdienstelijke – Bella Union uit. Dat label brengt onder meer de muziek van Fleet Foxes, Beach House, Father John Misty, Ezra Furman, Wild Nothing uit. Ford is daar overigens ook al met haar andere band Mt. Royal getekend.

Ondertussen is de dreampop- en postpunkcombinatie die de band zo veel jaren uitsmeerde over zijn platen, met nummers als Tomorrow’s Here Today wat meer aan de kant gezet voor een meer aanstekelijke benadering. Er komt zelfs girlgrouppop voorbij tijdens het nummer Walk On, een soort bluesjam tijdens I Got Sol en jaren vijftig pianopop meets acidrock op Blood In The Brine. De muziek van de band klinkt alsof het al die jaren naar lucht heeft gehapt en nu eindelijk vrij wordt gelaten. Na tien jaar klinkt Celebration overtuigender dan ooit en is het goed te horen dat de band weet wat het uit zichzelf kan halen.

 

Wounded Healer
Maar toch, de vijfde en caleidoscopische plaat Wounded Healer is misschien nog wel de rijkste van het setje: intiem en breed uitgemeten, maar tegelijkertijd ook gebroken en helend. Het is een dromerige excursie door onbekende werelden vol vurige uitstapjes. Soul, doo-wop, pop, schuifelliedjes, psychedelica en nummers die prima in een jaren tachtig-actiefilm als achtergrond voor een autoachtervolging hadden kunnen dienen. De band is muzikaal all-out gegaan. Zo stond de deur van de studio wagenwijd open en stapten er zeventien muzikanten over de drempel om zijn of haar steentje bij te dragen. Onder meer The Twanger Sisters op het nummer Freedom Ring plus Samuel T. Herring van Future Islands (op Paper Trails) en Lauren Shusterich van Wildhoney (op Granite en Stevie) komen voorbij op de muzikale reis vol glittergordijnen.

 

Ford vertelt over de laatste plaat. “Midlife, we find ourselves dealing with bathroom renovations, death and elder care for parents, raising kids, careers, multiple surgeries, and totally fucked scheduling. But despite it and yet inspired by it all, we have a place to come together and do this thing we love.” De muziek is daardoor nog meer een uitlaatklep geworden om wat tegengas te geven aan het burgerlijke leven. De plaat staat bol van zoete psychedelische invloeden die ons in het holst van de nacht aan de klanken van Beach House en Twin Peaks (de serie, in dit geval) doen denken.

Daarmee is Wounded Healer een verrassende plaat geworden en absoluut het album met de pakkendste nummers en de meest uitgebreide en conceptuele sound. In meer dan tien jaar hebben de muziek en de zang van Ford zich nog nooit zijn fijn omhelsd. Toch blijft Celebration al jaren ergens in een onbeduidend underground-hoekje hangen. Typisch zo’n band die net als zijn vrienden van Future Islands één zo’n momentje nodig heeft om door te stoten. Tijd om de band een steuntje te geven en naar de Sugarfactory te komen.

Want niet alleen komen deze psychpoppers de boel op stelten zetten, het DJ-team van The Daily Indie is er 29 juli ook bij.

 

WEBSITE SUGARFACTORY | FACEBOOK-EVENT