Het was nog maar de vraag of Dirty Projectors nog zou blijven bestaan toen de relatie tussen bandleden David Longstreth en Amber Coffman op de klippen liep. Na een stilte van bijna vijf jaar, is David Longstreth terug als Dirty Projectors met zijn zevende en meest persoonlijke album tot nu toe. The Daily Indie spreekt met de frontman, die een aantal bijzondere jaren achter de rug heeft.

Na meer dan tien uur achter elkaar mee te hebben gelopen bij de Women’s March in Washington DC, vloog Longstreth direct door naar Parijs. Eén dag later is de man achter Dirty Projectors in Amsterdam. Het is voor het eerst in zes jaar dat hij een trans-Atlantische vlucht heeft genomen en alle vermoeidheid heeft hem een lichte griep cadeau gedaan. Toch ontmoet ik een vrolijke, positieve Longstreth in de bibliotheek van het Lloyd Hotel.

Ik verwachtte na het beluisteren van het album en het zien van de videoclips een minder optimistische Longstreth zou spreken. Toen zijn relatie eindigde met Amber Coffman, die een belangrijk deel uitmaakte van Dirty Projectors, was het voor een lange tijd stil rondom de New Yorkse band. Nu, vijf jaar na het vorige album Swing Lo Magellan, komt Longstreth met het zevende en zelfgetitelde album, waarin hij zijn gevoelens hierover openlijk en uitgebreid bespreekt. Het verschil tussen de persoon op het album en de persoon die ik nu spreek, zit er volgens hem in dat hij, ‘godzijdank’, in een ander stadium zit. “Het album volgt een boog. Het begint op een moment van intens verdriet en vult zich met pijn, spijt en boosheid. Aan het einde van het album, met name de laatste drie nummers, open je als het ware je ogen opnieuw. Het laatste nummer I See You gaat op in het gevoel van acceptatie. Deze boog ervoer ikzelf tijdens de opnames van het album.”

“Het doel van het album is om niet anders te vertellen dan een subjectieve waarheid”
Longstreth vertelt dat dit album ‘absoluut zijn meest persoonlijke album tot nu toe is’, wat duidelijk terug te horen is in veel van zijn teksten. Niet alleen is hij erg open over zijn emoties en innerlijke gedachten, maar ook draait hij er niet omheen dat deze rechtstreeks geadresseerd zijn aan Coffman. Zo beschrijft Up In Hudson de relatie tussen de twee in details, ‘Slightly domesticate the truth, and write you stillness is the move’, en beschuldigt hij haar vrij direct in de single Keep Your Name, ‘All I want from art is truth, all you want is fame.’ Ik leg hem uit dat ik mij niet zelden een tikkeltje ongemakkelijk voelde om dit te horen, aangezien iedereen weet over wie het hier gaat. Dit begrijpt hij, maar hij wil benadrukken dat songteksten als deze niet vertellen hoe het ‘daadwerkelijk zit’. “Muziek is goed geschikt voor het dragen van een subjectieve realiteit. Je kunt geen objectieve waarheid vertellen in een nummer, het is echt en het is niet echt. Het is belangrijk om daarbij stil te staan.” Hij legt uit dat de details niet compleet zijn, maar dat het gaat om de emoties, die juist wel oprecht zijn. “Het doel van het album is om niets anders te vertellen dan een subjectieve waarheid, een eenzijdig verhaal. Wanneer je over een emotionele ‘waarheid’ wilt praten, ervaar je ongetwijfeld ongemakkelijke momenten in het oprecht blijven naar wat je destijds voelde. Het voelde belangrijk om juist dat aspect op dit album te omarmen.”

 

 

Het was totaal niet zeker dat Dirty Projectors nog zou blijven bestaan toen de relatie van de twee meest prominente bandleden ten einde liep. “Toen al het touren na het laatste album Swing Lo Magellan eindigde, was ik heel erg in de war. Ik wist absoluut niet meer wat ik wilde.” Hij besloot Dirty Projectors even te laten voor wat het was en zich in te zetten voor muzikale projecten van andere artiesten. “Door het samenwerken met andere muzikanten kon ik muziek op een andere manier toepassen. Dat was heel belangrijk en leerzaam voor mij als muzikant. Daardoor hoefde ik ook even niet te denken aan wat ik nu aan moest met Dirty Projectors.”

A Seat At The Table
Een van de belangrijkste muzikale samenwerkingen was die met Solange Knowles voor haar album A Seat at the Table, dat afgelopen december onder meer door Pitchfork is uitgeroepen tot album van het jaar. Nadat ze in 2009 een van de meest bekende Dirty Projectors-nummers Stillness Is The Move had gecoverd, raakten de twee in contact. Toen ze een tijd later aan het album begon, nodigde ze Longstreth uit in het huis waar de opnames plaatsvonden. Zo ontstond een samenwerking waarbij hij voornamelijk de drums en bas speelde. “Solange liet mij waardevol voelen. Ze gaf mij vertrouwen in de periode dat ik dat niet had. Ik ben zo dankbaar dat ik deel uit heb kunnen maken van dit geweldige album.” Zijn enthousiasme wint het even van zijn vermoeidheid wanneer hij over Solange’s album praat. Rechtop in zijn stoel vertelt hij zijn over zijn reactie toen hij de plaat voor het eerst helemaal beluisterde. “Ik was verbluft: dit was precies waar ze al die tijd naartoe had gewerkt. Ze had een bepaald idee in gedachten, droeg dit jarenlang met zich mee en leverde het uiteindelijk precies zoals ze het heeft bedoeld.” Naast zijn invloed op haar album heeft ook zij een rol gespeeld bij het Dirty Projectors-album. Longstreth vertelt over hoe ze eens terugkwam van een dansshow en hem achter de computer aantrof in het huis waar zij opnamen. Ze vroeg waar hij zelf eigenlijk mee bezig was, waarop hij een ruwe versie van het nummer Cool Your Heart liet horen, een van de laatste nummers op het album. ‘Fire’, noemde ze de beats, en schreef er een hook en een couplet bij. Ze stelde voor om Dawn Richards hierop te laten zingen. Zij bleek precies hetgeen te zijn wat het nummer nog nodig had. “Een vrouw die verder kijkt dan de grenzen van genres.”

 

 

“Dit is precies wat The Beatles gedaan zouden hebben!”
Een groots moment in Longstreth zijn oriëntatieperiode, is wel de samenwerking met Kanye West en Paul McCartney voor het nummer FourFiveSeconds. In een vroeg stadium van het nummer werd hij gevraagd mee te denken. “Het was een kort fragment waarop McCartney ‘Springsteeny’ akkoorden speelt en Kanye er een melodie overheen freestylet. Om dit nummer compleet te maken had het nog een brug nodig, dus daar heb ik mij op gericht. Zes maanden later kreeg ik een telefoontje dat het een duet met Rihanna was geworden. Ik weet nog dat ik het voor de eerste keer luisterde en stomverbaasd was: ze hadden, om in Rihanna’s zangregister te komen, de hele opname gewoon omhoog gedraaid. Geen nieuwe opnames van de gitaren of iets. Daarom hoor je Pauls stem op de achtergrond helemaal vervormd terug.” Longstreth doet een poging om de rare vervormingen met zijn stem te imiteren en ik moet zeggen dat hij me ervan overtuigde dat, ook al was het me nooit opgevallen in het nummer, het inderdaad erg vreemd klinkt. “Ik had zoiets van: het is zo raar om dit te doen! Maar toen bedacht ik mij: dit is precies wat The Beatles gedaan zouden hebben. Geen fetisjisme over authenticiteit, maar volop gebruikmaken van de mogelijkheden die voor handen zijn om dingen voor elkaar te krijgen en in beweging te blijven.het gevoel van het nummer is volledig te danken aan het gebruik van die originele opname.”

 

 

“Het voelde gewoon niet als het moment voor de gitaar”
Het gebruikmaken van digitale mogelijkheden is ook terug te horen in het vernieuwde geluid van Dirty Projectors. Wie het nieuwe album van de band luistert, zal één ding vooral erg opvallen: de gitaar is verdwenen. Slechts één keer is de gitaar terug te vinden en dat is wanneer Longstreth er een op de grond kapot slaat in de videoclip van Keep Your Name. Waarom dit eerder zo aanwezige instrument volledig verdwenen is, kan hij heel duidelijk uitleggen: “Het voelde gewoon niet als het moment voor de gitaar.” Even lijkt het alsof ik hier genoegen mee moet nemen, maar het is vooral de felle zon in zijn gezicht die hem plots zo kortaf maakt. Hij praat door terwijl we ons naar de schaduw verplaatsen. “Letterlijk iedere manier waarop een gitaar kan klinken, heeft al een bepaalde betekenis. Je herkent een geluid en hebt er een beeld bij. Daar wilde ik in dit album vanaf. Door nieuwe technologie te gebruiken, kan ik recht naar het gevoel dat ik wil uitdragen zonder al deze historische associaties.”

 

 

Recht naar het gevoel door middel van technologie wordt ook toegepast op een ander belangrijk instrument op het album: de stem. Vocals zijn voor Dirty Projectors altijd een belangrijk onderdeel geweest en zijn ook hier het hart van het album. “Ik heb tijdens het opnemen van dit album anders leren zingen. Zacht zingen bijvoorbeeld, dat was echt een ontdekking. Ik leerde hoe ik mijn stem kon manipuleren voordat het in de computer ging. En zodra het in de computer zat ging deze manipulatie door, allemaal om dichter bij het gevoel te komen.” Als voorbeeld geeft hij twee nummers waarbij de stem op heel andere manieren wordt gemanipuleerd, met een verschillend effect als gevolg. “In het eerste nummer, Keep Your Name, creëert het verdraaien van de stem een gevoel van melancholie en verdriet. Het vertragen en verlagen van de pitch creëert een ghostlike sfeer, vind ik. Bij het zevende nummer, Ascents Through Clouds, wordt het gevoel juist wat zweveriger.” Hij stopt even en moet lachen. “Maar eigenlijk vond ik het hier vooral mooi om autotune te gebruiken op zo’n rare melodie.”

Het zevende album – Dirty Projectors – is nu uit via Domino Records/V2 Benelux.