Dillon: “Mijn muziek gaat niet om vergelijken, maar om voortzetten”
12 april 2017
De 28-jarige Dominique Dillon de Byington, beter bekend onder haar artiestennaam Dillon, is geboren in Brazilië, woont in Duitsland en zingt in het Engels. Ze bewandelt de donkerste paden in sprookjesachtige bossen en bevindt zich het liefst op het kruispunt tussen techno en pianopop. Nu de komst van haar succesvolle platen This Silence Kills (2011) en The Unknown (2014) alweer een tijdje achter de rug ligt, maakt Dillon zich op voor de release van haar derde album, “het gevolg van het feit dat ik de eerste twee overleefd heb.”
“Berlijn biedt je de kans om te verdwijnen”
Die eerste twee kwamen uit op het Duitse label BPitch Control, dat een lange technotraditie heeft. De platenmaatschappij bracht de afgelopen jaren onder meer releases uit van Moderat, Ben Klock en Paul Kalkbrenner. Hoewel Dillon niet per se traditionele techno maakt, is ze ervan overtuigd dat haar muziek bij BPitch Control uitstekend op zijn plaats is. “Toen ik aan This Silence Kills werkte, heb ik de demo’s laten horen aan Ellen (Allien, labeloprichter, red.). Het klikte als vanzelf. Ze begreep mijn visie van elektronische muziek heel goed. Dat was alles waar ik op kon hopen.” Dat techno zich op de een of andere manier een weg baande naar Dillon heeft alles te maken met de stad waarin de zangeres woont: de Duitse hoofdstad Berlijn. “Het is een stad waarin iedereen zich vrij kan bewegen en waar je als het ware anoniem kunt zijn, op ieder moment van de dag”, vertelt ze. “Er is ruimte voor iedereen om naast elkaar te leven, maar Berlijn biedt je ook de kans om te verdwijnen. Ik maak niet echt onderdeel uit van een scene, dus die isolatie werkt heel goed voor mij.”
In dat Berlijnse isolement, dat door Dillons beschrijvingen enigszins doet denken aan de Koude Oorlog, bevond de zangeres zich niet altijd. Ze werd geboren in Brazilië, maar verhuisde al op haar zesde naar Duitsland. “Ik denk niet dat mijn Braziliaanse achtergrond invloed heeft op mijn muziek, maar op mijn temperament en de manier waarop ik met emoties omga des te meer”, vertelt de zangeres over haar achtergrond. “Ik ben opgegroeid in Duitsland, maar de mensen om me heen spraken eigenlijk altijd Engels. Ik heb nooit bewust besloten in een bepaalde taal te gaan werken. Ik hoor veel Engels en ik denk ook in die taal.”
“Het voelt alsof iedere vrouwelijke muzikant vergeleken moet worden met een andere”
Dillon blijkt er sowieso op tegen haar carrière te zien als een opeenvolging van keuzes: alles komt tot stand als gevolg van een natuurlijk proces. Als we haar vragen naar de fotografiestudie die ze deed voor ze haar muzikale loopbaan begon, zegt ze bijvoorbeeld: “Er was nooit een voor en een na. Ik kreeg mijn eerste camera toen ik elf was en heb sindsdien altijd gefotografeerd.” Die benadering zorgt er ook voor dat Dillon haar uitingen min of meer als één geheel ziet. Zo is er “absoluut” een link tussen haar fotografie en haar muziek. Die link zorgt er bijvoorbeeld voor dat Dillon in staat is haar creatieve proces op verschillende manieren vorm te geven. “Er zijn verschillende manieren om een nummer te benaderen”, legt ze uit. “In mijn geval begint het vaak met iets visueels en volgt de rest daarna.”
Die fascinatie voor fotografie en visuals is een van de redenen waarom Dillon de afgelopen jaren vaak vergeleken is met het IJslandse icoon Björk. Met die vergelijking blijkt Dillon een haat-liefdeverhouding te hebben. “Het lijkt wel alsof iedere vrouw die muziek maakt die niet per se heel commercieel is vergeleken wordt met Björk”, zegt ze geenszins onterecht. “Het voelt alsof iedere vrouwelijke muzikant vergeleken moet worden met een ander zodat de buitenwereld kan begrijpen wat ze wel of niet doet. Het draait er dan niet meer om dat de twee muzikanten daadwerkelijk iets gemeen hebben. Toch houd ik van Björk als vrouw in de muziekwereld en als een denker in de wereld waarin we leven.”
Een denker, dat is Dillon zelf ook: “Ik houd er niet van om te klagen, maar sommige aspecten van het artiestendom zijn een stuk makkelijker voor me dan anderen.” Na haar debuut This Silence Kills verloor ze voor lange tijd haar inspiratie. Het lukte haar niet langer te schrijven over de buitenwereld; ze moest naar binnen. Toch werd het resultaat, The Unknown, uiteindelijk een plaat vol teksten over de natuur. Vanaf de albumhoes kijkt Dillon vanuit de oceaan achterom met een uitdrukking waar zowel vertwijfeling als vastberadenheid vanaf te lezen lijken. ‘With the water I fall over vertical drops, moving sand, plucking stones’, zingt ze op de naamgever en plaatopener en op de rest van het album trekken de talrijke zinnen over zeeën aan de traanbuizen. “Je omgeven met natuur is de makkelijkste manier om uit je eigen gedachten te kruipen”, vertelt Dillon nu over die periode en die plaat. “Het is de makkelijkste manier om je hoofd leeg te maken als je verward bent en met een nieuwe visies te vormen.”
Dillon ziet duidelijk het bos weer door de bomen; het creatieve proces in de richting van haar derde album leverde weinig problemen op. “Ik ben niet bang meer voor een gebrek aan inspiratie”, vertelt ze. “Eigenlijk ben ik nergens meer bang voor.” Een naam of een releasedatum voor haar derde plaat is er nog niet, maar daar komt vast snel verandering in. “Het album is bijna af”, deelt Dillon mee. Ze is er duidelijk op gebrand om te beginnen aan een nieuw hoofdstuk. “Mijn muziek gaat niet om vergelijken, maar om voortzetten. Dit album heeft niet meer te maken met mijn vorige albums dan dat het een gevolg is van het feit dat ik de eerste twee overleefd heb.” Aan dat volgende hoofdstuk beginnen, dat kon daarentegen niet voor er een punt stond achter het vorige. Die punt zette Dillon vorig jaar met de release van haar liveplaat Live at Haus der Berliner Festspiele. “Dat was het einde van een tijdperk. Ik noem het livealbum zelf This Silence Kills The Unknown, simpelweg omdat mijn eerste twee albums samen horen te zijn. Nu zijn ze voor altijd één.”
Voor de betere platenzaken van Nederland over haar derde album beschikken, speelt Dillon in aanloop daarnaar nog een aantal shows, samengevat als This Silence Kills The Unknown Pt. II. Op woensdag 26 april speelt ze een speciale show in Tivoli de Helling. Dillon wordt dan namelijk bijgestaan door het koor dat ook te horen is op haar livealbum. “Voor die show in Berlijn waarbij dat album opgenomen is had ik samen met Tamer Fahri arrangementen gecomponeerd voor een koor, dat die avond met ons optrad”, vertelt ze. “Waarschijnlijk was dat alleen al reden genoeg geweest om het uit te brengen.”
Live zien? Dillon speelt op 26 april in Tivoli de Helling.