De gewaagde headliner, zwoele bands, kaplaarzen en vaderlandse verrassingen tijdens de zaterdag Down The Rabbit Hole

Dag twee van Down The Rabbit Hole is aangebroken, en de kaplaarzen kunnen uit de bodem van je backpack worden gehaald. Gelukkig is er genoeg zonnige muziek om de eerste brakke dag wat op te fleuren. Vandaag op het programma: de gewaagde headliners van Fleet Foxes, de zwoele Warhaus en nog veel meer ander moois.

Tekst Bram van Duinen en Jente Lammerts
Foto’s Sabrine Baakman

We beginnen vandaag pas laat om 15:30 met SOHN (Chris Taylor) en zijn melancholische synthpop die soms ook lekker uit de bocht kan vliegen. Taylor bezweert het publiek met het grote contrast tussen zijn hoge stem en de diepe en lage synths. De bombastische versie van Signal en het percussierijke Falling komen erg goed tot hun recht. Het nummer Lights wordt echter halverwege gestopt vanwege problemen met Taylors monitor. Gelukkig steunt het publiek de band bij de tweede poging volledig, waarvoor SOHN ze dankbaar is: “You fucking saved the day on that one.” De energie in het publiek blijft hierna aanwezig in de show en daardoor is dat foutje een geluk bij een ongeluk.

 

Naast het Vlaamse Bazart is er nog meer Nederlandstalige schoonheid op Down The Rabbit Hole te zien: oude bekende Spinvis staat in de Teddy Widder te spelen. Het is een ingetogen show: misschien iets té voor het publiek dat toch meer houdt van harde drops en beats. Ondanks dat geeft Spinvis een goede, gelikte show weg die zeker niet zal misstaan op meer festivals.

 

Warhaus verandert de Fuzzy Lop – die voor hem overigens veel te klein is – in een rokerig café met zijn popnoir à la Leonard Cohen en Nick Cave. De multi-instrumentalist speelt afwisselend met twee tot vier personen op het podium. Memory brengt hij zelfs solo in een prachtige gestripte versie ten gehore. De sfeer die Maarten Devolere en zijn band tijdens deze show neerzetten is zo sterk dat zelfs een niet-roker en drinker zin krijgt in sigaren en whisky. Tot grote schrik van het publiek wordt de hit I’m Not Him bijna vergeten wanneer Warhaus als laatste nummer een nieuwe track aankondigt. Gelukkig wordt hij gecorrigeerd. De combinatie van de sfeer, de perfecte uitvoering en het nieuwe materiaal maakt dit optreden nu al tot een van de grote hoogtepunten van dit weekend.

 

Op naar Benjamin Clementine’s experimentele pianomuziek met opera-invloeden. Een optreden dat anders verloopt dan verwacht. De Brit heeft de reputatie erg streng te zijn naar zijn publiek en geen praters te tolereren. Vandaag lacht hij van begin tot eind, praat en speelt hij met publiek en band en leert een woordje Nederlands.

 

Op muzikaal vlak zijn er ook verrassingen: op drie bekende nummers na (Cornerstone, Condolence en Phantom Of Aleppovile) speelt hij louter nummers van zijn onuitgebrachte nieuwe album. Op deze tracks treden de drums en de basgitaar meer naar de voorgrond, waardoor het geheel een klein beetje naar rock meets opera gaat neigen. Aan de ene kant is dit jammer omdat Clementines virtuositeit op de piano hierdoor wat onontdekt blijft, anderzijds zijn die tracks wel wat toegankelijker voor op de festivals.

Bijzonder moment tijdens de show is ook hier weer een onderbreking tijdens een song, de piano blijkt ontstemt. Zelfs hierdoor kan Clementine, die vandaag meer Dalai Lama dan strenge concertgebouwartiest is, niet van de wijs gebracht worden en vervolgt de show foutloos. Al met al een show vol verrassingen.

 

In de kerk van Lucky Fonz III spelen de grootste verrassingen. Dat bewijst het Haarlemse Palsmy dubbel en dwars: Bij het aftikken van de drummer vliegen de kerkdeuren open en stormt er een groep van ruim 100 man binnen de kortste keren naar binnen en bouwen binnen een mum van tijd een feestje van jewelste.

De net uitgebrachte EP Lost in A Cardboard Box gaat als een trein en ook live weet Palmsy het helemaal waar te maken. Nog een kort feestje voordat Fleet Foxes de zaterdag in de Hotot afsluit.

 

De laatste act die we meemaken op de zaterdag van Down the Rabbit Hole is het grote Fleet Foxes. De band bracht twee weken terug haar nieuwe plaat Crack-Up uit, die de stilte na zo’n zes jaar eindelijk verbrak. Of het je smaak is of niet: bands als Mumford & Sons, The Lumineers en eigenlijk al je favoriete folkbands zijn beïnvloed door Fleet Foxes.

Down the Rabbit Hole is een gewaagde band voor het festival: het praatgrage publiek wat aanwezig is in de tent lijkt geen fluit te geven om de band, wat zorgt voor een stroeve start. Dat Fleet Foxes begint met drie gloednieuwe nummers lijkt ook niet te helpen. Na zo’n vijf minuten stroomt er al een grote groep uit de tent, die al schreeuwend richting Nicolas Jaar gaan.

Afin, over de set. Na het nieuwe materiaal volgen er vier oude bekenden: Grown Ocean, White Winter Hymnal, Ragged Wood en Your Protector doen enkele hoofden oplichten. Echter blijkt dit niet genoeg te zijn voor het festival. De band staat statisch op het podium, maar weet de show dynamisch te maken door de vele instrumentenwisselingen en onverwachte lichtshows. Toch blijft de sfeer een beetje matig: we blijven maar in ons achterhoofd bedenken hoe de band waarschijnlijk wel tot zijn recht had gekomen op Best Kept Secret of een uitverkochte AFAS Live. Ondanks dat is Fleet Foxes absoluut headlinerwaardig, maar helaas misplaatst.

Morgen gaan we naar: the Lemon Twigs, Temples, Spoon, Warpaint, Father John Misty, H09909 en Bounty Island!