De duistere zinsbegoochelingen van het uitzonderlijk contrasteuze Timber Timbre (9 juli, TivoliVredenburg)

Timber Timbre
zondag 9 juli

 

 

Een van de meest fascinerendste bands van het moment start in juli zijn zomertour in Utrecht: Timber Timbre. Op zondag 9 juli speelt de band (samen met ELLA) in Cloud Nine in TivoliVredenburg, The Daily Indie maakt speciaal voor deze show een overzicht van de bijzondere popnoir-band, die al meer dan een decennium intrigeert. 

Voor fans van Nick Cave, David Bowie, Leonard Cohen en Suuns

De drijvende kracht achter de Canadese band is Taylor Kirk, die met Simon Trottier, Mathieu Charbonneau en Mike Wheaton Timber Timbre alweer sinds 2005 vormt. Vijf albums vol korrelige en dreigende muziek vol grijstinten volgden er na debuutalbum Cedar Shakes. Na onder meer drie keer genomineerd te zijn voor een Polaris Music Prize met de zelfgetitelde plaat, Creep On Creepin’ On, Hot Dreams en gefeatured te worden in Breaking Bad met het nummer Magic Arrow, is de band in al die jaren geen millimeter afgeweken van zijn ondoorgrondelijke stijl. In april van dit jaar leverde de band via zijn Berlijnse label City Slang nieuw bewijs aan met het album Sincerely, Future Pollution: een memorabel koud en cinematografisch werk.

 

 

Luguber Lugubre 
Waar Hot Dreams uit 2014 nog ‘zonnig’ genoemd kan worden, is de rest van het oeuvre zo magisch kleurloos als de typische zwart-wit-stijl van de band. Elke plaat klinkt als de nostalgische soundtrack van een naargeestige film. Van sidderende westerns tot langzaam uitgesponnen drama’s uit de jaren vijftig en zestig. Een evolutie die op het debuut begint bij een klein opstijgend geestje uit de ijzige piano- en bastonen tot schuifelende sixtiesblues, David Lynch-fähige soundtracks en jaren zeventig-R&B die zich mengt met de immer weemoedige en walsende croonervocalen van Kirk. Geruststellend vs. verontrustend: een bijtende formule die doorlopend met nieuwe ingrediënten wordt gevoed.

De muziek van Timber Timbre zit vol lugubere, raadselachtige en enigmatische grijstinten, die verdwijnen in troebele lagen van ruis. Het gevoel dat er hele werelden schuilgaan achter de liedjes die je zachtjes voorbij hoort komen. Schimmige universums vol hel en verdoemenis of juist vol kleur en liefde. Bij Timber Timbre hink je altijd op twee gedachten en weet je nooit wat er nu precies speelt. Muziek die je net makkelijk opzet als je op een tropisch wit strand ligt of terwijl je de meest hartverscheurende breakup ooit achter de rug hebt.

 

 

Future Pollution
Op het nieuwe album klinken echo’s van Nick Cave en zelfs Dire Straits en The War On Drugs. Een vreemde combinatie waarin spookachtige en koelbloedige jaren tachtig-sounds worden gemengd met nukkige grooves en funky basloopjes die niet zouden misstaan bij de beste jaren van Roxy Music, Talk Talk en David Bowie. Nee, je weet nooit bepaald wat je kunt verwachten bij de Canadezen. Er zijn zoveel verrassingen, dat de continue tonale verschuivingen na een paar nummers zelfs geen gefronste wenkbrauwen meer opleveren. Zo varen de Twin Peaks-synthesizers op Moment net zo makkelijk de asgrauwe rivier af op Sincerely, Future Pollution als een nummer als Grifting.

 

 

Occulte popnoir
Zo is Timber Timbre een van de meest interessante (live)bands om de komende tijd eens wat dieper in te duiken, met een oeuvre als een zwart borrelend oliemeer waar je langzaam door op wordt geslokt. Verdwaal in de klanken die als een scherp mes geruisloos door een satijnen laken snijden. Een macabere en melancholische schimmenwereld die zich tot de horizon uitstrekt als een groot en donker niemandsland. Duistere kunsten op een album die de roerige tijden waarin we leven reflecteren; even wispelturig, koud, zwartgallig, bedreigend als simpelweg adembenemend mooi en hoopvol. Dystopie en utopie. Het oogverblindende contrast tussen zwart en wit.

WEBSITE TIVOLIVREDENBURG | FACEBOOK-EVENT | TICKETS