Concertverslag: Allah-Las (Vera, 7 december)

 

De band Allah-Las is in een recordtempo bekend geworden in Nederland. Waar je een maand geleden nog nauwelijks iemand over de groep hoorde, wordt de band inmiddels op handen en voeten gedragen door muziekliefhebbers en staat hun debuutplaat zelfs in de top twintig beste platen van 2012 van OOR. Het is dan ook zeer opvallend te noemen dat de bandleden op vrijdagavond 7 december een gratis show spelen in de Groningse poptempel Vera.

Foto’s: Gea Bruinsma/ Jelmer Luimstra

Voor wie ze nog niet kent: Allah-Las brengt de sixties terug naar 2012. Alhoewel de muzikanten zelf niets willen weten van hun retrostatus is het onoverkoombaar: Allah-Las zíjn de sixties. Dat hoor je niet alleen terug in hun muziek, die veel overeenkomsten vertoont met die van jaren zestig-groepen als The Animals, The Byrds en The Rolling Stones. Ook qua kledingstijl zien de vier heren er behoorlijk sixties uit. Je gaat je afvragen waarom Ashton Kutcher geen That Sixties Show is begonnen, want met hun streepjes- en wollentruien zouden de Allah-Las perfect als hoofdpersonen kunnen fungeren.

Ze hebben echter gekozen voor de muziek en laten in Vera horen dat dit een juiste keuze is. In een twaalf nummers tellende set weet de band namelijk te overtuigen. Ondanks het feit dat single Tell Me (What’s On Your Mind) al als tweede nummer wordt ingezet blijft de zaal de gehete set enthousiast. Opvallend is overigens dat het publiek van Allah-Las, dat doorgaans bestaat uit hippiemeisjes en hipsters, ditmaal wordt gedomineerd door mannen die de jaren zestig zelf meegemaakt lijken te hebben.

De band brengt veel nummers van de debuutplaat ten gehore, zoals Sandy, Catamaran en No Voodoo. Opvallende afwezige track is overigens Vis-a-Vis, één van hun meest sterke liedjes. Alhoewel iets meer variatie in de nummers en een sterkere podiumpresentatie welkom zouden zijn, maken de Allah-Las de hype live muzikaal wel waar, omdat de bandleden erg goed op elkaar zijn ingespeeld. Live is de kracht achter de band de vaag voor zich uitstarende gitarist Pedrum Siadatian, die het beste van The Byrds en The Rolling Stones uit zijn elektrische gitaar weet te halen.

Het is niet onopgemerkt gebleven: na het laatste nummer Long Journey krijgt de band een enorme ovatie, waaruit tevens blijkt dat zestigjarige mannen nog een aardig lawaai kunnen produceren. Als toegift spelen de Allah-Las vervolgens een nieuw nummer, geheten JJF. Qua stijl bevat dit nummer geen wereldschokkende veranderingen: de sixties blijven sterk aanwezig, hoe vervelend de bandleden deze referentie zelf ook mogen vinden.