Childhood doet een kleine koerswijziging en omarmt soul en funk op sterk Universal High 

Het kan knap lastig zijn om na je debuutplaat gelijk een labeltje opgeplakt te krijgen. Dé nieuwe gitaarband, psychedelische indiedarlings: het Engelse Childhood had met Lacuna uit 2014 (onze review destijds) precies die benamingen te pakken. Dat terwijl de band rondom Ben Romans-Hopcraft zijn kleurenpalet het liefst wilde uitbreiden.

Want naast de liefde voor gitaren – en al hun effecten – is er vooral liefde voor soul, funk, pop en alles met een fijne groove (lees hier ons interview uit 2013). Op tweede plaat Universal High besluit Childhood zich dan ook niet te gedragen naar verwachtingen, maar een zijweggetje te nemen.

“It feels like nothing has changed”, klinkt het op opener A.M.D. Muzikaal gezien heeft het vijftal wel degelijk een verandering doorgemaakt, maar ook thematisch wordt verandering meermaals onderstreept. De band groeide op in het Zuid-Londense Brixton, een multiculturele en creatieve wijk met een bloeiende muziek- en kunstgemeenschap, die nogal onderhevig is aan gentrificatie. Romans-Hopcraft vertrok naar Nottingham om te studeren en vormde daar in 2010 samen met gitarist Leo Dobson Childhood. ‘Soulless’, vinden ze Nottingham. Universal High vangt de gevoelens en nostalgie die ze tegenkwamen bij de terugkeer naar Brixton. “On the streets where I grew up is a stranger I’ve become”, zingt Romans-Hopcraft op Monitor. De straten waarin ze opgroeiden zijn niet meer zoals toen.

 

 

Wel is er nog die soundtrack van hun jeugd. De muziek van hun ouders, van de pubs in Brixton, van thuis. Daar waar soul de klok sloeg. Dat uit zich in tien tracks doordrenkt met seventies funk toetsen, zang die flirt met gospel en een grote rol voor de saxofoon; neem het uplifting Don’t Have Me Back. De groovy baslijntjes worden ingevuld door nieuwe bassist Thomas Fiquet, die Dan Salamons moeiteloos vervangt. Ruimte voor poppy uitstapjes is er ook, zoals op single Californian Light. Catchy en zomers, met Romans-Hopcraft zijn stem die in de hoogte Curtis Mayfield-esque klinkt. Door een breder arsenaal aan instrumenten en stijlen heeft Childhood op deze langspeler hun geluid verrijkt en dieper gemaakt, wat behoorlijk goed werkt.

Zijn de psychedelische gitaarinvloeden dan resoluut door de band bij het grofvuil gezet? Absoluut niet. Vooral op het sensuele Nothing Ever Seems Right en afsluiter Monitor zijn ze nog hartstikke aanwezig. Speels gemixt met funk en soul laat Childhood zien dat de koerswijziging niet radicaal is. Door op deze langspeler invloeden te gebruiken die hun interesse en liefde voor muziek ooit heeft opgewekt, klinkt het geheel kleurrijk, sterk en glorieus. Een beter moment voor Universal High dan de zomer is er niet.