Charlie And The Lesbians: na vier nummers uitgeteld op de vloer op nieuwe The Lost Boy EP

Er zijn bands met hun naam een hoop beloven en niet leveren (zoals Kiss the Anus Of A Black Cat) en er zijn bands die je precies geven wat je verwacht. Charlie And The Lesbians is er een uit de laatste categorie: een zanger (Charlie Hoeben), twee lesbiennes en een gitarist die op het podium niet vies is van wat lippenstift en andere make-up. Zijn The Lost Boy EP biedt dan ook garagepunk uit het boekje: hard, strak en vooral ongemakkelijk.

Nog meer weten over de band? Lees hier ons interview met Charlie And The Lesbians.

De komende maanden zal menig Nederlander kennis maken met de Eindhovense band, als hij met het Popronde-circus het land toeren. Charlie And The Lesbians zal daarbij ongetwijfeld volle zalen en kroegen trekken: zanger Charlie heeft nu al een beruchte reputatie vanwege de optredens waarbij hij tot het uiterste gaat , inclusief kronkelende en spastische bewegingen over de vloer.

The Lost Boy leent zich prima voor dat soort excessieve fratsen. Neem de eerste single Lucifer. Ook hier geldt: what you see is what you get. Een nummer over de duivel en de uitdrijving daarvan. Het schuurt, mede door de strakke, opruiende drums en maniakale zang en voelt wat unheimlich: hier is echt een duiveltje in de microfoon gekropen. Een uitdrijving in muzikale vorm.

Bij de andere drie nummers op de EP is een dergelijk effect eveneens merkbaar: de nummers worden binnen een seconde of tien naar een extatisch ritme gebracht en vervolgens ontspint zich een dans tussen drums, gitaar en zang om de gunst van de duivel. Die is vervolgens na een minuut of twee ook steeds weer voorbij, waarna er een nieuwe ronde begint. Na vier nummers lig je zelf uitgeteld op de vloer en kun je slechts denken: dat worden ruige feestjes tijdens de Popronde.