Als een wervelstorm ging ons team door de derde dag van Motel Mozaique
22 april 2018
De afsluitende zaterdag van Motel Mozaique belooft een lange en spannende rit te worden. Het programma begint vroeg op de middag en gaat door tot zondagmiddag, waar de 65 uur durende marathon tot een einde komt. Na onze verslagen van gisteren en eergisteren duikt ons team vandaag de laatste MOMO-dag in en gaat van de kerk naar een krautkelder en van feestjes in een garage en torenhoge daken tot duistere Madchester-techno in WORM en vernieuwende elektro plus woestijnblues in de Schouwburg.
Tekst Bram van Duinen, Robin van Essel & Ricardo Jupijn
Foto’s Niek Hage
Terwijl ons The Daily Indie DJ Team (Robin en Ricardo) de nieuwste indie-bangers draaien op Plaza Mozaique rondom de shows van onder meer Niko, Baby Galaxy en KIEFF, laat redacteur Bram het prettige weer voor wat het is en duikt de Paradijskerk in, waar zijn zaterdag begint met de uit Bristol afkomstige Henry Green. De muzikant mag zijn recent verschenen debuutalbum Shift vieren in de Paradijskerk. Op zich een prachtige locatie en de combinatie met Greens elektronische folk lijkt ook een gouden zet. Toch werkt de lastige akoestiek de moderne sound van de band tegen, waardoor het geheel vaak net te vlak klinkt.
Uitzondering is de cover van MGMT’s Electric Feel – waarvan Green zijn versie op zijn beurt weer gecoverd is door tropical house-uitvinder Kygo (volgt u het nog?). Tijdens de prachtige, breekbare opening van dit nummer durft niemand te verschuiven op de krakende kerkbanken. Een prachtig intens hoogtepunt van een verder ietwat afgevlakte set. Aan de zeer strak spelende band heeft het zeker niet gelegen, de kerk is simpelweg niet ontworpen met Greens concert in gedachten. Volgende keer beter. (BvD)
Waar het geluid van Henry Green niet zo best gedijde in de Paradijskerk, lijkt de soulvolle r&b van Charlotte Day Wilson er wel voor gemaakt. Vooral de vleugel kan Wilson’s nummers op precies de juiste momenten extra kracht geven. In het bijzonder tijdens het eerste nummer, waar iedereen verbaasd door de intense pianoakkoorden flink op zoek moest naar de vleugel, die laag naast het podium geplaatst staat en dus moeilijk zichtbaar is. Een ongebruikelijk popgeluid op de zaterdagmiddag van MOMO, maar wel zo overtuigend uitgevoerd dat het een zeer welkome afwisseling is. (BvD)
Zo rond 19.00 is er tot Wilson’s grote spijt een grote leegloop bij haar optreden, omdat iedereen benieuwd is naar de nieuwe Vlaamse act Faces on TV. Hoewel, nieuw, je kunt frontman Jasper Maekelberg kennen van bijna alles wat de laatste tijd van onze zuiderburen overkomt. Zo werkt hij met onder meer Bazart, Warhola, Nordmann, Gabriel Ríos en speelt gitaar in de liveband van Warhaus. De invloed van de periode met Maarten Devoldere is duidelijk merkbaar in de sound en stijl van Faces on TV, er wordt vrijwel dezelfde duistere en broeierige sfeer gecreëerd.
Vooral bij het nummer Suspicious is de vergelijking nagenoeg één-op-één. Gelukkig heeft Maekelberg meer in z’n mars en is zijn vrijdag uitgebrachte album erg veelzijdig. Zo omarmt hij de elektronica op Night Funeral en creëert op dit nummer Bazart-waardige meezingers met het herhaaldelijke ‘Keep your head up high’. Faces on TV is hiermee misschien niet de allerspannendste of revolutionaire artiest, maar laat wel donders goed zien waarom we met z’n allen zo houden van Vlaamse acts. (BvD)
Vier mannen in het blauw en Natalie Prass in het glimmend roze. De muzikante uit Richmond, Virgnia staat vandaag in de Schouwburg gepresenteerd, waar ze een aantal nieuwe nummers komt spelen van haar nieuwe album dat 1 juni verschijnt. Oorspronkelijk had ze al een album gemaakt, maar na de verkiezing van Trump als president besloot ze die weg te gooien en een nieuwe plaat te maken waarop ze zich afvraagt wat het nou inhoudt om een vrouw in het huidige Amerika te zijn.
Dan verwacht je misschien een heftig en beladen album, maar het resultaat is een poppy plaat vol jaren tachtig tachtig-songs met vieze film-gitaarloopjes, zwoele synths en teksten als: ‘Round and ‘round, had ups and downs. No but I can’t be without, my love that I have found. Oh, when it fits, it should stay like this. Oh, I can’t be without, my love that I have found.’
Terwijl het eerste rondje nummers zonder al te veel sprankeling door de Schouwburg kletteren, komt er na een krap halfuurtje langzaam beweging in de show van de band als Prass de microfoon uit de standaard pakt, begint rond te lopen en haar band opjut. Toch blijft het daar een beetje bij als ze vervolgens weer met gitaar achter haar microfoon staat en alles verder kabbelt. (RJ)
Wij pakken ‘m even door in de Krautkeller Am Vibes, ofwel zes uur lang knallen in Club Vibes met kraut, rock en postpunk. Wij vallen binnen bij de show van La Jungle waar het publiek hutjemutje staat te krauten op de razendsnelle beats en gitaarlicks van het Belgische duo. Het is zo druk en het podium zo laag dat we zo heel af en toe de snor van de gitarist kunnen ontdekken in deze orgie van bier, zweet en pompende speakers. Net even de kickstart die we nodig hebben voor de lange nacht die voor ons ligt. (RJ)
Mooi opstapje voor Otzeki, de twee neven die zich in het avant-gardistische hipsterwalhalla WORM de aftrap nemen voor het elektronische gedeelte van het programma. De basis van Otzeki is een gezamenlijke liefde voor elektronica die ontdekt werd in Berlijn, maar wel op zo’n manier afgewerkt is dat het ook voor niet-ravers interessant blijft. Een soort Happy Mondays meets Suuns en dan nog net even duisterder. De elektronica wordt live flink sterker aangezet dan op de plaat, waardoor de Londenaren een bijzonder goede opwarmer zijn voor latere acts Weval. (RJ)
Britse banter is vanzelfsprekend ook aanwezig bij Otzeki. Zo voelt zanger Mike Sharp zich meer thuis in het publiek dan op het podium en blijft een bierhelikopter niet uit. Met de combinatie van slepende technobeats, Madchestergrooves en grillige gitaarriffs weten de lads zowel clubpubliek als oudere luisteraars te vermaken. Laatstgenoemden moeten eerst even slikken, maar uiteindelijk raakt iedereen gehypnotiseerd door het indringende geluid van Otzeki en de hoge intensiteit van de frontman. Uit alle berichten op de band zijn socials blijkt hoezeer ze de show van hun leven hebben gehad. Zo voelde dat ook zeker in het publiek (BvD)
Geheel onthouden van enige banter en raveness is muzikaal wonderkind Martin Kohlstedt, die net al bijna alle andere acts dit weekend, prima op zijn plek is in de Paradijskerk. Vanaf de eerste noten van de Duitsers ijzige composities kun je, bij wijze van, een speld horen vallen in de pikdonkere kerk. Zijn klassiek geschoolde pianospel is de hoofdmoot, maar door de flinke dosis elektronica die Kohlstedt live onder zijn pianolijnen legt, ontstaat een bijna hallucinerend betoverende sound. Uiteraard helpt de setting mee (een kerk is zo ongeveer de beste plek om van Kohlstedts muziek te genieten, kwamen we ook al op ADE achter), maar door de ongemakkelijke introductiepraatjes van de Duitser bij ieder nummer, ontstaat deze avond in de Paradijskerk wel een heel intieme sfeer. (RvE)
Voor een geheel ander smaakje duiken we om middernacht nog even de Schouwburg in voor de kleurrijke muziek van Songhoy Blues. De Malinese woestijnrockers zetten het gas er flink op vanaf de eerste minuut en verzwakken geen moment. Frontman Aliou Touré heeft nog een overdrive en vliegt vanaf het tweede nummer als een stuiterbal over het podium. De band speelt strakker dan strak en levert een show vol muzikaal vuurwerk waar geen speld tussen te krijgen is. Vol goede vibes trekken we naar het Groot Handelsgebouw, waar ondertussen de Garage Party is begonnen en we belanden in een oase van glitters, beats, dragqueens, Factory-taferelen en een waanzinnig feest op de zevende verdieping van het iconische gebouw. (RJ)
Dan is het om 02:00 uur aan Weval om MOMO langzaamaan (een soort van) af te gaan sluiten. Het Amsterdamse producersduo mocht afgelopen jaren om immer toenemende faam rekenen in zowel binnen- als buitenland. Navenante ontwikkeling is dat Weval de liveact ook uitdijt: van een simpele setup met twee gasten achter synths en laptopjes is al jaren geen sprake meer. Zagen we de act vorig jaar al in de Maassilo met live drummer en zanger, op Motel Mozaique is dit uitgebreid naar een volledige bandopstelling met gitarist en bassist.
Het doet Weval in eerste instantie geen goed. Zo feilloos als Merijn Scholte Albers en Harm Coolen elkaar aanvoelen, een gehele band dirigeren is andere koek. De muziek van Weval was live altijd zo goed omdat het duo een perfect gevoel heeft voor timing en het opbouwen van de spanning, maar in de Schouwburg klinkt het in eerste instantie nogal log. Zo is Rooftop Paradiso een platte muur van geluid, waarin de dynamiek van het nummer volledig zoekraakt. Pas tegen het einde van de set, bij I Don’t Need It, lijken Scholte Albers en Coolen elkaar en de muzikanten op het podium echt te vinden. Weval verdient alle respect voor de kwaliteit van hun producties en slimme carrièreplanning, en de internationale faam is dan ook meer dan terecht, maar het duo moet wel oppassen dat de muzikale inventiviteit niet ten koste gaat van expansiedrift. Meer en groter is in de muziek zelden beter, en (met name het eerste deel van) de set op MOMO onderschrijft dat. (RvE)
Na Weval kunnen de echte die-hards nog door: de marathonuitzending van Operator Radio gaat tot in de kleine uurtjes door en voor iedereen die het echt lang vol houdt (of gewoon vroeg is opgestaan), is er in hetzelfde pand een zonsopkomst-concert van Joep Beving, met aansluitend ontbijt. Uw reporters van dienst houden het echter voor gezien: het is lastig om net zo’n uithoudingsvermogen en hoge rock-‘n-roll-factor te hebben als dit festival zelf. Voelde het publiek soms wat ouder van voorgaande jaren, en wellicht wat eenzijdig (dit is niet bepaald een multicultureel festival qua bezoekers), het is makkelijk te concluderen dat Motel Mozaique zichzelf dit jaar weer heeft overtroffen. Enerzijds door te blijven doen wat het festival al jaren goed doet (unieke locaties, scherp programma voor zowel muziek als kunst en performance en bijzondere guided tours), anderzijds door innovatieve nieuwe programmaonderdelen (zoals de marathonuitzending van Operator), nieuwe locaties (zoals de te gekke sfeer in het Groothandelsgebouw) en een min-of-meer volwaardig programma op de donderdag. We verklaren het festivalseizoen nu echt voor geopend!
