ALBUMS REVIEWS (week 10): o.a. Moon Duo, The Indien en Bed Rugs

Moon Duo – Shadow Of The Sun
Wie niet tegen repetitieve melodieën of de bedwelmende geur van sterrennevels kan, raden we ernstig aan dit stuk over te slaan. Maar liefhebbers van psychedelische rock die via aanhoudende herhalingen desoriënteert, en je laat verdwalen in de onbevattelijke ruimtes van ons Melkwegstelsel, zullen hun lol niet op kunnen. Zanger/gitarist Ripley Johnson van Wooden Shjips brengt met zijn zijproject Moon Duo, met Sanae Yamada op keyboards, in maart namelijk ‘Shadow Of The Sun’ uit. Sinds het maken van die plaat en de komst van drummer John Jeffrey is Moon Duo nu een trio.

Het album bevat negen tracks met elektrische gitaarrifjes, die samen met ogenschijnlijk kinderlijke keyboards het oergevoel van een lekkere slenterwandeling in de wereld van het onderbewustzijn uitdrukken. Neem vooral een caleidoscoop mee om de bezienswaardigheden onderweg goed te kunnen bekijken! En wat is er dan zoal te beleven? Welnu, om maar wat te noemen: Night Beat verzorgt een aangename deining op vlotte golven van geluid, Zero ademt een heerlijke The Cure-achtige sfeer en Thieves biedt een warme omhelzing van het meisje van het Droste-blikje. De disco-achtige beat onder Ice kan ten slotte verleiden tot een innige dans, die ongeremd losbarst op het rond een spookachtig orgel heen rockende Animal.

Het vergt misschien wat geduld om alle tracks te bevatten en te laten groeien. Maar als dat gelukt is, loop je een groot risico in een vicieuze cirkel van gewichtloosheid te belanden, maar waarin je graag wilt blijven hangen.
Teun Guichelaar

 

Spectres – Dying
Het recept voor luide muziek? Men neme een paar jonge mannen, zet deze in Bristol neer en laat de tijd zijn gang gaan. Bristol lijkt – naast triphop-mekka – een heus toevluchtsoord voor alles wat noise- en/of punkgerelateerd is, want het lijstje luide bands uit de stad is indrukwekkend. Denk Chaos UK, Disorder, The Lust en Purgatory. Wellicht vergane glorie, maar gelukkig is daar Spectres nog.

Spectres is allang geen nieuwe speler op de muziekmarkt meer. Al sinds 2006 verblijdt de band menig muziekliefhebber met prachtige noiserock. Vooral het in 2012 verschenen ‘Nothing To Nowhere’ werd goed ontvangen. Nu, drie jaar later, zijn de mannen terug met een nieuwe plaat: ‘Dying’. De eerste anderhalve minuut voelt nog vertrouwd: noise. Maar al gauw is er een duidelijk verschil te horen met het oude werk. Het klinkt ineens gelikter, beter opgenomen en minder ruig dan voorheen. Vooral op de vierde track Family is een klinischer geluid te horen dan voorheen.

Zo nu en dan is er nog een vleugje oude Spectres te bespeuren, zoals bij Mirror. Maar nieuwe Spectres overheerst op deze plaat. Dit is geen slechte ontwikkeling. Het volwassener geluid staat de band goed: ‘Dying’ is duister, agressief, ruig en hard, maar dan op een iets meer toegankelijke manier.
Dion van Leeuwen

 

Vision Fortune – Country Music
Vision Fortune: een groter contrast met countrymuziek is er niet. De albumtitel slaat dan ook meer op de prachtlocatie waar het album is opgenomen: een uitgestrekt landschap met een villa met zwembad, die Google Maps’ig op de albumcover prijkt. Met een beperkte collectie dvd’s, vergeten bordspelletjes en het ontbreken van enig paardrijdtalent zat er voor de Britten van Vision Fortune niks anders op dan zich volledig te storten op hun tweede album.

En onze countryboys hebben hun meest inventieve en experimentele werk tot op heden gemaakt, in vergelijking met de uit de kluiten gewassen eerdere EP’s. Raar, vaag en apart zijn understatements voor ‘Country Music’. Het album is volgestouwd met slome, tergende, slepende muziek en schaarse songs, die zo ongelofelijk gedetailleerd en nauwkeurig worden gespeeld dat ze ieder hun eigen wiskundige formule lijken te hebben.

De twee hoogtepunten van dit bizarre album zijn de eerder uitgebrachte slagwerksingle Dry Mouth, gemaakt op basis van het geluid van vorkjes tegen zilverwerk, porseleinen kommen en foie gras, en Broken Teeth, waarop baslijnen die vloeien als whisky worden afgewisseld met lui gezang dat beschrijft hoe stom luchtvaartmaatschappijen wel niet zijn. ‘Country Music’ luistert allesbehalve makkelijk weg en is geen relaxte zondagmiddagmuziek, maar is zeker een luisterbeurt – of minstens tien – waard.
Mabel Zwaan

 

POND – Man It Feels Like Space Again
‘Man It Feels Like Space Again’ is alweer het zesde album van de vijf Australische psychpoppers die samen Pond heten. Een album waar we eigenlijk al sinds de release van het ietwat teleurstellende ‘Hobo Rocket’ (2013) keihard naar hebben uitgekeken. Zal het ze nu wel lukken om uit de schaduw van grote broer Tame Impala te ontsnappen?

Jazeker, dat lukt ze. Want man: it feels like space again! Druk op play en je zoeft drie kwartier met de snelheid van het licht door een eindeloze Melkweg. Zweef mee door het grote onbekende met grandioze en meeslepende songs als Sitting Up On Our Crane en Holding Out For You en waan je tijdens Zond en Elvis’ Flaming Star in een levensecht potje Space Invaders. Op muzikaal gebied vliegt Pond alle kanten op. We horen elektrofunk op Outside Is The Right Side, progrock op Heroic Shart en een echte akoestische gitaar op het relatief ingetogen Medicine Hat. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de magistrale titeltrack die het einde van de plaat inluidt. In ruim acht minuten komen alle bovenstaande genres andermaal aan bod, waardoor het met recht een perfecte titeltrack te noemen is.

Pond speelde al eerder met de ruimtevaart als thema voor zijn muziek, maar tilt het op zijn zesde plaat naar een geheel nieuw level.  ‘Man It Feels Like Space Again’ is niet zomaar een conceptalbum of een plaat met een verhaal. ‘Man It Feels Like Space Again’ is een beleving. Daarmee onderscheidt het viertal zich niet alleen van Tame Impala, maar van alle andere bands in het genre.
Ruben van Dijk

 

The Indien – Cologne
The Indien, voorheen onder de naam Ryan, tourde afgelopen najaar niet onverdienstelijk met de Popronde. Recent bracht de Haagse band de debuut-EP ‘Cologne’ uit. Dit album werd, zoals de naam al doet vermoeden, geschreven en opgenomen op verschillende locaties in het Duitse Keulen, waar de band tien maanden verbleef.

Bij het maken van de EP lieten de bandleden zich inspireren door onder andere Fleetwood Mac en Tame Impala. ‘Cologne’ is een jazzy en soulful album met psychedelische en garage-uitstapjes en zang die evengoed uit de strot van Selah Sue had kunnen komen. Een ideaal album om een zestigerjarendansje op te doen. Zou Tarantino nog op zoek zijn naar wat filmmuziek?
Tijs Delacroix

 

Bed Rugs – Cycle
De naam Bed Rugs klinkt u misschien nog niet bekend in de oren, maar daar zal snel verandering in kunnen komen. De Belgen lijken, nu ze net voor een Amerikaanse release bij Burger Records getekend hebben, met hun nieuwste en derde worp ‘Cycle’ onder de arm, klaar om de wereld te veroveren.

We vinden deze band terug op het kruispunt tussen psychedelica en pop. Single Specks is een van de beste Belgische nummers van 2015, maar deze plaat herbergt nog andere pure psychedelische parels als Piles en Drift. Bijna aan het eind van deze plaat komt dan ook nog eens het heerlijke Tired (‘I’m tired of you/Tired of me/Tired of everyone’) voorbij en dan weet je dat het gek moet lopen, wil deze band het niet gaan maken.
Arnout Coppieters